Στις τελευταίες συνελεύσεις του συλλόγου όπου χαρακτηρίστηκαν αν από μαζικότητα και υπερψήφιση αγωνιστικών πλαισίων βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το ερώτημα : έχουν νόημα οι καταλήψεις και οι μαζικές κινητοποιήσεις ή πρέπει ο καθένας να ακολουθήσει τον ατομικό δρόμο της ενασχόλησης με το πτυχίο και την εξεταστική του ;Αυτό το ερώτημα που υποστηρίχθηκε από δήθεν «ανεξάρτητους» φοιτητές ήρθε να προστεθεί στην προσπάθεια τρομοκράτησης και κατασυκοφάντησης από την πλευρά των καθεστωτικών Μ.Μ.Ε., των αγωνιζόμενων φοιτητών καλώντας τους να συμμορφωθούν. Το πραγματικό ερώτημα όμως, που χάνεται μέσα στις αχρωμάτιστες συζητήσεις του facebook, είναι το πώς μπορούμε να αντισταθούμε στην αντιλαϊκή πολιτική των τελευταίων ετών και να κερδίσουμε.
Απέναντι στους 250 βουλευτές που υπερψήφισαν πανηγυρικά το νομοσχέδιο για την παιδεία βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή (στις 24 Αυγούστου) 300 και πλέον καταλήψεις και χιλιάδες φοιτητές στους δρόμους. Αυτό το black out στα ελληνικά πανεπιστήμια και Τ.Ε.Ι. δεν είναι πρωτοφανές για τα δεδομένα του φοιτητικού κινήματος. Από το ’73 και το μεγαλειώδη αγώνα ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών μέχρι το ’79 και την ανατροπή του ψηφισμένου νόμου – πλαίσιο. Από την απόσυρση του νόμου Κοντογιαννόπουλου το ’91 που στιγματίστηκε από την πολιτική δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από τραμπούκους της ΟΝΝΕΔ , μέχρι την ανατροπή της αναθεώρησης του αρ.16 και όλου του συντάγματος από το κίνημα του 06-07 το φοιτητικό κίνημα έχει δείξει δείγματα γραφής. Έτσι και σήμερα μπορεί και πρέπει το φοιτητικό κίνημα να ορθώσει νικηφόρα το ανάστημα του απέναντι στην σύγχρονη χούντα των αγορών.
Η μάχη που δίνεται αυτή τη στιγμή εντός και εκτός αμφιθεάτρων πρέπει να είναι μάχη διαρκείας. Μάχη όχι μέχρι να πέσει η υπουργός, ή ο νόμος αλλά μάχη μέχρι την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και των εκφραστών της (ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΕΕ, ΔΝΤ) που έχει σαρώσει εργατικά και νεολαιίστικα δικαιώματα. Συνεπώς το ερώτημα δεν πρέπει να είναι απλώς κατάληψη ή ανοιχτή σχολή, αλλά το πώς η αυτονόητη συνέχιση των καταλήψεων θα πάρει και άλλα χαρακτηριστικά και θα μετουσιωθεί σε ένα πολιτικό κίνημα ανατροπής. Άρα είναι ανάγκη να βαθύνει η πολιτική στόχευση του κινήματος απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση και την πολιτική του κεφαλαίου, και να συμπαρασύρει μαζί της όλα ταπληττόμενα κομμάτια. Στόχος είναι το φοιτητικό κίνημα να παίξει τον πυροδότη ευρύτερων κοινωνικών συγκρούσεων, και να προκαλέσει ένα γενικευμένο μπλάκ άουτ. Απεργίες, καταλήψεις , αποκλεισμοί κυβερνητικών κτιρίων και ευρύτερες ριζοσπαστικές δράσεις ανυπακοής μπορούν να αποτελέσουν την θηλιά που θα κλείσει γύρω από το λαιμό της κυβέρνησης και των συμμάχων της. Μέσα από διαδικασίες που θα εμπλέκουν τον κόσμο και θα του δίνουν βήμα έκφρασης. Άρα από πολιτικά αναβαθμισμένες γενικές συνελεύσεις, μαζικές και όχι αναθετικές καταλήψεις και συντονιστικές επιτροπές. Ακριβώς επειδή η ανάγκη συντονισμού των συλλόγων πανελλαδικά και πανπατραικά είναι επιτακτική, θέλουμε να περνάει όχι μέσα από συνεννοήσεις πολιτικών χώρων αλλά να δίνουν την πραγματική εξουσία στις ίδιες τις συνελεύσεις των συλλόγων άρα μέσα από συντονιστικά αιρετών και ανακλητών εκπροσώπων των συνελεύσεων.
Ο ΔΙΛΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΧΑΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ!