Η σφαίρα που έδινε το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη τέλος στη ζωή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έμελλε να πυροδοτήσει ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά ξεσπάσματα στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Συσσωρευμένη για χρόνια, άλλοτε εκφρασμένη σε συγκροτημένους αγώνες όπως στο κίνημα του 06'-07' ενάντια στο νόμο της Γιαννάκου,και άλλοτε άναρθρη , η οργή ξεχείλισε μέσα σε λίγες ώρες και κατέκλυσε τα πάντα για εβδομάδες. Οργή μιας γενιάς χωρίς φωνή, καταδικασμένη στην ανασφάλεια, με ένα μέλλον κλεμμένο και σκοτεινό. Αλλά και οργή για το κράτος και τους μηχανισμούς του που σκοτώνουν ανήλικα παιδιά στα Εξάρχεια, στοχεύοντας συνολικά στην ανυπακοή της νεολαίας. Ήταν μια κοινωνική έκρηξη που μπορεί να είχε σαν αφορμή την κρατική δολοφονία αλλά δεν ήταν αυτή και η αιτία της. Η δολοφονία ήταν απλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και ξεσκέπασε την οργή του κόσμου από ένα αβίωτο παρόν και μέλλον και για τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος όπως εκφράστηκε από τα σκάνδαλα της Siemens και τα ομόλογα μέχρι το Βατοπέδι. Ο Δεκέμβρης του ‘08 ήταν η κραυγή αντίδρασης του λαού στην ασφυκτική λιτότητα που επέτασσαν κυβέρνηση και ΕΕ μία κραυγή που κατάφερε να ρίξει την κυβέρνηση των δολοφόνων της Ν.Δ. Μια κυβέρνηση την οποία διαδέχθηκε η πιο λαομίσητη κυβέρνηση η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που εφάρμοσε την πιο σκληρη πολιτική κοινωνικής καταστροφής. Τρία χρόνια μετά το σύνθημα ‘’Στις τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες’’ , έρχεται να συμπυκνώσει τη συνέχιση της βάρβαρης πολιτικής συγκυβέρνησης κεφαλαίου-Ε.Ε.-ΔΝΤ, που παίρνει σχήμα και μορφή με τη μαύρη συμμαχία Παπαδήμου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ κάνοντας ξεκάθαρο από τις πρώτες μέρες που πήρε τα ινία της εξουσίας, τι πολιτική θα εφαρμόσει και ποιος είναι ο σκοπός της. Μπορεί ακόμα να μην ρίχνουν σφαίρες στο ψαχνό… αλλά δεν διστάζουν καθόλου να σπρώξουν λαό και νεολαία στο γκρεμό της κοινωνικής καταστροφής ,ξεπουλώντας βασικά κοινωνικά αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, το ρεύμα και το νερό και υπερψηφίζοντας τον νέο προϋπολογισμό της λιτότητας και κοινωνικής εξαθλίωσης. Μια λιτότητα που αποτυπώνεται στη νεολαία με το χειρότερο τρόπο: Οι θέσεις εργασίας είναι περιορισμένες με την ανεργία στους νέους να έχει φτάσει το 40% , ενώ οι ελαστικά εργαζόμενοι χωρίς ασφάλιση, έρμαια της εργοδοσίας είναι πλέον κάτι παραπάνω από συχνό φαινόμενο. Το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης (υποχρεωτική ανασφάλιστη μαθητεία) προβλέπει δουλειά (ή δουλεία?) με 500 ευρώ το μήνα. Σε πλήρη σύμπλευση και οι μεταρρυθμίσεις σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Ο νόμος Διαμαντοπούλου έρχεται να εδραιώσει το μαύρο εργασιακό μέλλον με τη διάλυση των πτυχίων και κάθε έννοιας επαγγελματικού και εργασιακού δικαιώματος που μπορεί να αντιστοιχούσε σε αυτά, να διαλύσει τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης με την επιβολή διδάκτρων και να εντατικοποιήσει και άλλο τους ρυθμούς σπουδών με τις διαγραφές φοιτητών και την επιβολή ποινών. Την ίδια ώρα στα σχολεία δεν καλύπτονται οι ανάγκες σε εκπαιδευτικό προσωπικό, βιβλία, πετρέλαιο, συγχωνεύονται και καταργούνται σχολεία, εισάγονται μάνατζερ, και τα πανεπιστήμια παραδίδονται στις ορέξεις των επιχειρήσεων. Συνεχίζουν με λίγα λόγια να υποθηκεύουν το μέλλον της νεολαίας και των εργαζομένων στο όνομα ενός χρέους που ποτέ δεν δημιούργησαν.
Ο Δεκέμβρης ήταν η κραυγή εναντίωσης της νεολαίας στην πολιτική του κεφαλαίου και σε κάθε εκφραστή της που την ήθελε και τη θέλει περισσότερο παρά ποτέ πειθήνια, ευέλικτη χωρίς συλλογικές αναπαραστάσεις και διεκδικήσεις και σε τελική ανάλυση, αναλώσιμη. Νεολαία που θα αποτελέσει την καλύτερη βάση για τους αυριανούς εργαζόμενους-έρμαια της εκάστοτε εργοδοσίας. Ουσιαστικά ο Δεκέμβρης έφερε στην επιφάνεια ένα πνεύμα συνολικής αμφισβήτησης των συνθηκών ζωής που ήταν αποτέλεσμα μιας πολιτικής ασύλληπτων οικονομικών σκανδάλων, κοινωνικών αδικιών και της καθολικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Και τελικά κατάφερε να προβάλλει τη συμπυκνωμένη δυσαρέσκεια του κόσμου μέσα από μαζικές διαδηλώσεις και καταλήψεις σχολών και σχολείων. Χαρακτηριστικό είναι ότι τότε φωνάχτηκε το πρώτο ‘’φύγετε’’ στην κυβέρνηση και σε κάθε επίσημο εκφραστή της.
Κι αν ο εκρηκτικός Δεκέμβρης του 2008 ήταν μόνο ένα ερώτημα που έμεινε αναπάντητο;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Δεκέμβρης έχει χαραχτεί στη μνήμη μας όχι απλά και μόνο επειδή αποτέλεσε ωμή εικόνα από το μέλλον που θέλει την βάρβαρη κυβερνητική πολιτική να γεννά κάθε φορά νέες εξεγέρσεις, αλλά κυρίαρχα επειδή έθεσε τα ερωτήματα. Ερωτήματα που ακόμα μένουν μετέωρα και έχουν να κάνουν με το μέλλον που αντιστοιχεί στα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού και της νεολαίας. Τα χνάρια της εξέγερσης παραμένουν ακόμα νωπά και οι απαντήσεις που καλούμαστε να δώσουμε κρίνονται επιτακτικές. Και αυτό γιατί τα τελευταία χρόνια βιώνουμε την πιο βάρβαρη και αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζουν σε παιδεία και εργασία (μειώσεις μισθών, απολύσεις, ανεργία, κατάργηση Δημόσιας και Δωρεάν εκπαίδευσης και υγείας), την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών, την πιο άγρια καταστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των αγωνιζόμενων κομματιών του λαού (καταστολή διαδηλώσεων, τρομοκρατία, καταπάτηση/κατάργηση του ασύλου) .
Επομένως 3 χρόνια μετα τον εξεγερτικό Δεκέμβρη του 08, οφείλουμε να συμβάλλουμε με κάθε τρόπο ώστε η οργή του λαού να μετασχηματιστεί σε ένα συνειδητό πολιτικό ρεύμα ρήξης και ανατροπής. Με μαχητικούς αγώνες διαρκείας που θα πηγαίνουν ως το τέλος και όχι με πυροσβεστικές τουφεκιές στον αέρα όπως κάνουν οι ξεπουλημένες γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ή με τις εκλογικές αυταπάτες της επίσημης Αριστεράς. Να μετατρέψουμε το Δεν χρωστάμε Δεν πουλάμε Δεν Πληρώνουμε που φώναζε ο κόσμος στις πλατείες σε συνειδητή πάλη για άρνηση-διαγραφή του χρέους από το λαό, αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από Ε.Ε.-Ευρώ, ανατροπή του μαύρου μετώπου κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ, και με ένα θετικό τρόπο να σκιαγραφήσουμε τα σύγχρονα δικαιώματα και ανάγκες μας.
Δεν θα σταματήσουν και δεν θα φύγουν αν δεν τους ρίξουμε εμείς. Στην κοινωνική ομαλότητα που θέλουν να μας επιβάλλουν, τους απαντάμε με αυτό που τους τρομάζει:
ΠΑΛΛΑΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ!
…ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες