Αν μέχρι τώρα λέγαμε ότι η πολιτική αυτής της κυβέρνησης οδηγεί το λαό στην εξαθλίωση και τη φτώχεια πλέον δε φτάνουν και τα πιο μελανά χρώματα για να περιγράψει κανείς τα αποτελέσματά της. Η πολιτική της κοινωνικής καταστροφής καθημερινά ωθεί τα εργαζόμενα στρώματα στην αβεβαιότητα και την απόγνωση στερώντας τους το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Η αυτοκτονία ενός ηλικιωμένου συνανθρώπου μας στο κέντρο της Αθήνας προκαλεί οδύνη και οργή και αποτελεί εικόνα μιας πραγματικότητας που χτίζεται μέρα με τη μέρα. Έξω από το κοινοβούλιο, εκεί που αποφασίζεται η καταδίκη ενός ολόκληρου λαού στην εξαθλίωση, ο θάνατος ενός ανθρώπου συμβολίζει τη δολοφονική πολιτική που βιώνουμε, αποτυπώνει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο ένα σύστημα που είναι ακόρεστο για κέρδη και αδιάφορο για τη ζωή! Αυτή η πολιτική στην κυριολεξία δολοφονεί είτε κυριολεκτικά(όπως σε αυτή την περίπτωση) είτε μεταφορικά τσακίζοντας έναν ολόκληρο λαό! Περισσότερο όμως συγκλονίζει το γράμμα που βρέθηκε στον τόπο του θανάτου, όπου κατηγορεί ως υπεύθυνη την «κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου» που «εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσης μου. «Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου» και τελειώνει πως «Στην πλατεία Συντάγματος οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα…»
Το περιστατικό αυτό αποτελεί ενδεικτική εικόνα από τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Η κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ επιβάλλουν ένα καθεστώς που στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου δεν υπολογίζει ανθρώπινες ζωές. Είναι εξάλλου χαρακτηριστικό το πώς η διέξοδος από την κρίση και η «ανάπτυξη» πηγαίνουν παράλληλα με την αύξηση της ανεργίας ,τις μειώσεις μισθών και συντάξεων και το τσάκισμα κάθε εργασιακού κεκτημένου. Την ώρα που τα κυβερνητικά επιτελεία μιλάνε για ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα ο λαός και η νεολαία βιώνει τις συνέπειες των βάρβαρων μέτρων
Οι αγώνες όμως του προηγούμενου διαστήματος, από τις μεγαλειώδεις απεργίες, τις φοιτητικές κινητοποιήσεις μέχρι των ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών δείχνουν ότι ο λαός και η νεολαία δε συμβιβάζονται με την καταστροφή που ετοιμάζεται για αυτούς. Σε αυτές τις στιγμές είναι που χρειάζεται η οργή και η αγανάκτηση όλων των πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας να συναντηθούν σε ένα ποτάμι ανατροπής. Όταν αυτό που προκρίνεται σαν μονόδρομος είναι η διάλυση της ζωής και του μέλλοντος μας εμείς επιμένουμε στον άλλο δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα! Δεν θα μας πεθάνει αυτή η πολιτική θα παλέψουμε για μια ζωή που θα είναι αξιοβίωτη και όχι αβίωτη!
ΕΑΑΚ ΠΑΤΡΑΣ ΣΕ ΑΕΙ-ΤΕΙ