Ζούμε σε έναν ιδιότυπο μετεκλογικό, μα παράλληλα προεκλογικό πυρετό. Αν και αυτός ο πυρετός έχει απομακρύνει τους εργαζόμενους και τη νεολαία από τις συνήθεις θέσης μάχης τους , ο λαός μπόρεσε μέσα από τις εκλογές να φέρει μια έστω και αντιφατική νίκη , να γκρεμίσει τα κόμματα του μνημονίου και να αμφισβητήσει τους εκβιασμούς που είχαν θέσει τα κόμματα της πραξικοπηματικής συγκυβέρνησης. .Αλλαγή πολιτικού σκηνικού λοιπόν; Είναι δύσκολο να το πούμε, γιατί την ανατροπή μπορούμε να τη φέρουμε μόνο μέσα από μαζικούς, οργανωμένους, ανυποχώρητους και πολιτικοποιημένους αγώνες, γιατί το γήπεδο του λαϊκού κινήματος δεν είναι το κοινοβούλιο, αλλά τα σωματεία, οι φοιτητικές συνελεύσεις, οι πορείες...
Παρόλα αυτά δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι για πρώτη τουλάχιστον φορά μεταπολιτευτικά έχουν πάψει να πείθουν τον κόσμο οι δυνάμεις του δικομματισμού, οι πολιτικές αυτές δυνάμεις που τόσα χρόνια κυβερνούσαν τη χώρα. Σε κάθε κουβέντα που ακούγεται δεξιά και αριστερά όλοι μιλούν για τους πολιτικά υπεύθυνους, για αυτούς τους λακέδες που σώζουν συνεχώς την Ελλάδα των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των βιομηχάνων και άλλων κεφαλαιοκρατών και γκρεμίζουν την Ελλάδα των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας.
Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις έχουν και τα “φυτώριά” τους στα Πανεπιστήμια: ένα τσούρμο ανερχόμενων στελεχών και λοιπών γλειφτών κάθε είδους εξουσίας. Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ αποτελούν εδώ και χρόνια το μακρύ χέρι του δικομματισμού στα Πανεπιστήμια, τον εκφραστή κάθε αντιδραστικής μεταρρύθμισης και συνάμα τον απεργοσπαστικό μηχανισμό στις περιόδους που το φοιτητικό κίνημα βράζει.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αποτελεί για πάνω από μια εικοσαετία την ηγεμονική δύναμη της πολιτικής του κεφαλαίου στο χώρο του φοιτητικού συνδικαλισμού.. Η ΔΑΠ έχει την πιο στιβαρή νεοφιλελεύθερη πολιτική και ακόμα και η παραπάνω συμπεριφορά έχει ένα στόχο: την απονομιμοποίηση των συλλογικών αγώνων για να διευκολυνθούν οι κυβερνήσεις στο έργο της διάλυσης του δημοσίου Πανεπιστημίου. 
Είναι μάλιστα η παράταξη που μπορεί να βλέπει τις πολιτικές της θέσεις να επιβεβαιώνονται απόλυτα μέσα από την αντιδραστική επίθεση που εξαπολύει αυτή η πολιτική Η πρόταση «Παιδεία 2020» της ΔΑΠ που (σαν να συναγωνίζεται τον νέο νόμο πλαίσιο) μιλάει για επι της ουσίας διάλυση των πτυχίων ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, κατάργηση του ασύλου, διάλυση των Γενικών Συνελεύσεων και των Φοιτητικών Συλλόγων, χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από επιχειρήσεις, αξιολόγησή τους από εξωτερικούς φορείς με βάση τις ανάγκες της αγοράς, κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων και αντικατάστασή τους από ηλεκτρονικά και δεν αναφέρεται καν στο ζοφερό εργασιακό μας μέλλον, πλασάροντας την εικόνα του νεογιάπη. Παράλληλα, με τη δικαιολογία της ανάγκης επίλυσης των φοιτητικών θεμάτων δεν κάνει κουβέντα για τα μνημόνια που διαλύουν το Πανεπιστήμιο και φτωχαίνουν τους φοιτητές και τις οικογένειές τους και ούτε που διανοείται τη συμμετοχή των φοιτητών σε δυναμικές κινητοποιήσεις. Προκειμένου να εγγυηθεί όλα τα παραπάνω η ΔΑΠ είναι πρόθυμη να καταλύσει κάθε όψη δημοκρατίας εντός των φοιτητικών συλλόγων ακόμα και να στραφεί ενάντια σε αποφάσεις εκατοντάδων φοιτητικών συλλόγων και σε φοιτητές . Η ΔΑΠ ήταν αυτή που στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης περιφρούρησε τη διαδικασία συγκρότησης Συμβουλίου Διοίκησης φορώντας κράνη κρατώντας λοστούς και χτυπώντας φοιτητές του ΤΕΙ αλλά και άλλων σχολών. Για να κλείνουμε με την “πρώτη και πιο διαπλεκόμενη” παράταξη θα θυμηθούμε την αφίσα που λέει “όχι στη γενιά που μας έφτασε ως εδώ- ναι στη γενιά που θα τα αλλάξει όλα”: Καταρχάς δε μας έφτασε ως εδώ μια γενιά, αλλά οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου, μεγάλο μέρος των οποίων ήταν πρώην ΔΑΠίτες, όπως με καμάρι λέγατε στις συγκεντρώσεις σας με τον σουβλοφάγο πρώην Πρωθυπουργό σας Κ. Καραμανλή. Και επίσης σας ενημερώνουμε ότι αυτοί που θα τα αλλάξουν όλα ή θα είναι ο εργαζόμενος παρέα με το νεολαίο ή δε θα τα καταφέρει κανείς προς όφελός τους.
Ο έτερος δίδυμος πύργος του δικομματισμού η ΠΑΣΠ ταλανίζεται από πολλές αντιφάσεις και η γραμμή του δεν είναι τόσο ξεκάθαρη όσο της ΔΑΠ. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κινηματικές περιόδους άλλοτε δρουν ως ξεκάθαροι απεργοσπάστες και άλλοτε καλούν τον κόσμο σε κινητοποιήσεις – άλλο αν πολλές φορές δεν εμφανίζονται ούτε τα οργανωμένα μέλη τους. Η μισοδιαλυμένη ΠΑΣΠ παίζει και αυτή τον καθεστωτικό της ρόλο στα Πανεπιστήμια. Με την προώθηση της κουλτούρας της αποπολιτικοποίησης -στα ίδια πλαίσια με τη ΔΑΠ-, τις πελατειακές σχέσεις, την άλλοτε συγκεκαλυμμένη και άλλοτε κραυγαλέα στήριξη επιλογών των κυβερνήσεων και της Ε.Ε., μα πάνω από όλα ως μουτζαχεντίν της “μεγάλης δημοκρατικής παράταξης”, του ΠΑΣΟΚ δηλαδή. Λόγω ιστορικού φορτίου έχει μεγαλύτερες ταλαντεύσεις στη γραμμή της που οξύνθηκαν στο έδαφος της πιο βάρβαρης κυβέρνησης που έχει σχηματίσει το ΠΑΣΟΚ. Παρόλα αυτά η προσκόλληση κάποιων νυν ή πρώην ΠΑΣΠιτών στη λογική του παλιού καλού ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να κρίνει πως τελικά αυτό στο οποίο ορκίζονται ήταν περισσότερο μια μυθοπλασία που μπαλάντζαρε μεταξύ των συμφερόντων των εργαζομένων και του κεφαλαίου, που υποτάχθηκε σε κάθε προσταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και που δημιούργησε ένα πελατειακό κράτος που ακόμα και η μετεμφυλιακή δεξιά θα ζήλευε. Σε τελική ανάλυση τα κροκοδείλια δάκρυα της ΠΑΣΠ και οι ισχυρισμοί της πως «άλλο ΠΑΣΠ και άλλο ΠΑΣΟΚ» δεν μπορούν πλέον να πείσουν κανένα φοιτητή αφού και η στάση της κυβερνητικής παράταξης μέσα στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, στάση είτε υπεράσπισης των μέτρων «ως αναγκαίο κακό» είτε της απόλυτης σιωπής δείχνουν ότι αποτελεί το φερέφωνο της κυβέρνησης μαζί με τη ΔΑΠ. 
Η ΠΑΣΠ είναι η παράταξη που στήριζε τη λαομίσητη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και έστρωσε το έδαφος στην κυβέρνηση με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο για την ψήφιση και την εφαρμογή του νόμου-Διαμαντοπούλου. Αυτό φάνηκε μετά από την ανοιχτή στήριξη της ΠΑΣΠ στο Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων και στο Σχέδιο Διαβούλευσης της Διαμαντοπούλου για την εκπαίδευση και η συμμετοχή της στο διάλογο με το υπουργείο όπου οι προτάσεις τις δεν διέφεραν σε τίποτα με αυτές που τόσα χρόνια αντιπαλεύει το φοιτητικό κίνημα.
Στην περίοδο που διανύουμε το ερώτημα “με ποιανού την πλευρά είσαι” γίνεται αμείλικτο και η ανάγκη απάντησης σε αυτό επιτακτική. Οι παρατάξεις των κυβερνήσεων του Μαύρου Μετώπου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΕΕ, ΜΜΕ, τραπεζιτών κ.α.) έχουν επιλέξει στρατόπεδο. Όπως τους μαύρισε ο λαός στις βουλευτικές εκλογές έτσι και στον πιο μαζικό χώρο της νεολαίας στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ να μαυριστούν από τους φοιτητές. Πρέπει να τους δείξουμε ότι όσοι έχουν συμφέρον τη νίκη των εργαζομένων και της νεολαίας δεν θα υποταχθούν ξανά σε οποιονδήποτε εκφραστή αυτού του στρατοπέδου, μα θα τραβήξουν το δικό τους δρόμο και θα νικήσουν.
Είναι μάλιστα η παράταξη που μπορεί να βλέπει τις πολιτικές της θέσεις να επιβεβαιώνονται απόλυτα μέσα από την αντιδραστική επίθεση που εξαπολύει αυτή η πολιτική Η πρόταση «Παιδεία 2020» της ΔΑΠ που (σαν να συναγωνίζεται τον νέο νόμο πλαίσιο) μιλάει για επι της ουσίας διάλυση των πτυχίων ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, κατάργηση του ασύλου, διάλυση των Γενικών Συνελεύσεων και των Φοιτητικών Συλλόγων, χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από επιχειρήσεις, αξιολόγησή τους από εξωτερικούς φορείς με βάση τις ανάγκες της αγοράς, κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων και αντικατάστασή τους από ηλεκτρονικά και δεν αναφέρεται καν στο ζοφερό εργασιακό μας μέλλον, πλασάροντας την εικόνα του νεογιάπη. Παράλληλα, με τη δικαιολογία της ανάγκης επίλυσης των φοιτητικών θεμάτων δεν κάνει κουβέντα για τα μνημόνια που διαλύουν το Πανεπιστήμιο και φτωχαίνουν τους φοιτητές και τις οικογένειές τους και ούτε που διανοείται τη συμμετοχή των φοιτητών σε δυναμικές κινητοποιήσεις. Προκειμένου να εγγυηθεί όλα τα παραπάνω η ΔΑΠ είναι πρόθυμη να καταλύσει κάθε όψη δημοκρατίας εντός των φοιτητικών συλλόγων ακόμα και να στραφεί ενάντια σε αποφάσεις εκατοντάδων φοιτητικών συλλόγων και σε φοιτητές . Η ΔΑΠ ήταν αυτή που στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης περιφρούρησε τη διαδικασία συγκρότησης Συμβουλίου Διοίκησης φορώντας κράνη κρατώντας λοστούς και χτυπώντας φοιτητές του ΤΕΙ αλλά και άλλων σχολών. Για να κλείνουμε με την “πρώτη και πιο διαπλεκόμενη” παράταξη θα θυμηθούμε την αφίσα που λέει “όχι στη γενιά που μας έφτασε ως εδώ- ναι στη γενιά που θα τα αλλάξει όλα”: Καταρχάς δε μας έφτασε ως εδώ μια γενιά, αλλά οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου, μεγάλο μέρος των οποίων ήταν πρώην ΔΑΠίτες, όπως με καμάρι λέγατε στις συγκεντρώσεις σας με τον σουβλοφάγο πρώην Πρωθυπουργό σας Κ. Καραμανλή. Και επίσης σας ενημερώνουμε ότι αυτοί που θα τα αλλάξουν όλα ή θα είναι ο εργαζόμενος παρέα με το νεολαίο ή δε θα τα καταφέρει κανείς προς όφελός τους.
Ο έτερος δίδυμος πύργος του δικομματισμού η ΠΑΣΠ ταλανίζεται από πολλές αντιφάσεις και η γραμμή του δεν είναι τόσο ξεκάθαρη όσο της ΔΑΠ. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κινηματικές περιόδους άλλοτε δρουν ως ξεκάθαροι απεργοσπάστες και άλλοτε καλούν τον κόσμο σε κινητοποιήσεις – άλλο αν πολλές φορές δεν εμφανίζονται ούτε τα οργανωμένα μέλη τους. Η μισοδιαλυμένη ΠΑΣΠ παίζει και αυτή τον καθεστωτικό της ρόλο στα Πανεπιστήμια. Με την προώθηση της κουλτούρας της αποπολιτικοποίησης -στα ίδια πλαίσια με τη ΔΑΠ-, τις πελατειακές σχέσεις, την άλλοτε συγκεκαλυμμένη και άλλοτε κραυγαλέα στήριξη επιλογών των κυβερνήσεων και της Ε.Ε., μα πάνω από όλα ως μουτζαχεντίν της “μεγάλης δημοκρατικής παράταξης”, του ΠΑΣΟΚ δηλαδή. Λόγω ιστορικού φορτίου έχει μεγαλύτερες ταλαντεύσεις στη γραμμή της που οξύνθηκαν στο έδαφος της πιο βάρβαρης κυβέρνησης που έχει σχηματίσει το ΠΑΣΟΚ. Παρόλα αυτά η προσκόλληση κάποιων νυν ή πρώην ΠΑΣΠιτών στη λογική του παλιού καλού ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να κρίνει πως τελικά αυτό στο οποίο ορκίζονται ήταν περισσότερο μια μυθοπλασία που μπαλάντζαρε μεταξύ των συμφερόντων των εργαζομένων και του κεφαλαίου, που υποτάχθηκε σε κάθε προσταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και που δημιούργησε ένα πελατειακό κράτος που ακόμα και η μετεμφυλιακή δεξιά θα ζήλευε. Σε τελική ανάλυση τα κροκοδείλια δάκρυα της ΠΑΣΠ και οι ισχυρισμοί της πως «άλλο ΠΑΣΠ και άλλο ΠΑΣΟΚ» δεν μπορούν πλέον να πείσουν κανένα φοιτητή αφού και η στάση της κυβερνητικής παράταξης μέσα στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, στάση είτε υπεράσπισης των μέτρων «ως αναγκαίο κακό» είτε της απόλυτης σιωπής δείχνουν ότι αποτελεί το φερέφωνο της κυβέρνησης μαζί με τη ΔΑΠ. Η ΠΑΣΠ είναι η παράταξη που στήριζε τη λαομίσητη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και έστρωσε το έδαφος στην κυβέρνηση με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο για την ψήφιση και την εφαρμογή του νόμου-Διαμαντοπούλου. Αυτό φάνηκε μετά από την ανοιχτή στήριξη της ΠΑΣΠ στο Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων και στο Σχέδιο Διαβούλευσης της Διαμαντοπούλου για την εκπαίδευση και η συμμετοχή της στο διάλογο με το υπουργείο όπου οι προτάσεις τις δεν διέφεραν σε τίποτα με αυτές που τόσα χρόνια αντιπαλεύει το φοιτητικό κίνημα.
Στην περίοδο που διανύουμε το ερώτημα “με ποιανού την πλευρά είσαι” γίνεται αμείλικτο και η ανάγκη απάντησης σε αυτό επιτακτική. Οι παρατάξεις των κυβερνήσεων του Μαύρου Μετώπου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΕΕ, ΜΜΕ, τραπεζιτών κ.α.) έχουν επιλέξει στρατόπεδο. Όπως τους μαύρισε ο λαός στις βουλευτικές εκλογές έτσι και στον πιο μαζικό χώρο της νεολαίας στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ να μαυριστούν από τους φοιτητές. Πρέπει να τους δείξουμε ότι όσοι έχουν συμφέρον τη νίκη των εργαζομένων και της νεολαίας δεν θα υποταχθούν ξανά σε οποιονδήποτε εκφραστή αυτού του στρατοπέδου, μα θα τραβήξουν το δικό τους δρόμο και θα νικήσουν.