ΠΕΤΑΕΙ Ο ΓΑΙΔΑΡΟΣ; Ε ΔΕΝ ΠΕΤΑΕΙ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ...

Έχουμε ξαναδεί το έργο. Η ΚΝΕ, να βγάζει κατάπτυστες ανακοινώσεις που στάζουν δηλητήριο για άλλες δυνάμεις της αριστεράς. Ελλείψει επαναστατικής πολιτικής γραμμής στο σήμερα, και χάνοντας την επιρροή με τον λαό που είχε παλιότερα αναγιγνώσκει ως εχθρό των διπλανό της. Το έχουμε δει και στην σχολή, με σχολιασμούς όπως Εκοφίτες ή Άνγκελα Μέρκελ για την ΑΝ.Α.ΚΙΝΗΣΗ – ΕΑΑΚ. Και στις 2 περιπτώσεις ήταν πόλεμος εντυπώσεων. Ένας πόλεμος που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ζημιώσει την αριστερά, και να ενισχύσει την κυρίαρχη πολιτική.

 

                Δεν αποτελεί γραμμή της ΚΝΕ μόνο στο φοιτητικό. Το είδαμε στον ριζοσπάστη (αλλά και σε χαρτοπανό της σχολής), για την στοχοποίηση σωματείου της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς, από το μέτωπο του ΚΚΕ στο εργατικό το ΠΑΜΕ. Το σωματείο στην SPIDER, που χρηματοδοτείται απο βιομήχανους. Δεν θα μπούμε στην διαδικασία να ξανα-αποδείξουμε ότι δεν πετάει ο γάιδαρος. Νησάφι πια. Απλώς θα καταθέσουμε ορισμένα τεκμήρια, για το πως λειτουργεί το σωματείο, για να καθαρίσουμε και λίγο από την λάσπη. 

                Το έχουμε ξαναπεί, η κριτική μεταξύ της αριστεράς είναι απολύτως θεμιτή και αν γίνεται με υγιείς όρους είναι προωθητικό για το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα. Ποτέ δεν θα στοχοποιούσουμε δυνάμεις του ΚΚΕ, και δεν θα τις θέσουμε απέναντι μας. Απεναντίας  θα εμμένουμε για ανατρεπτική ενότητα στη δράση, για ένα νικηφόρο κίνημα, για την ρήξη και την ανατροπή!

Υ.Γ.: Επειδή η επίκληση στην αυθεντία ορισμένες φορές μπορεί να βοηθήσει, παραθέτουμε ένα γνωμικό του Λένιν, και προτείνουμε στις δυνάμεις της ΚΝΕ να έχουν ως οδηγό:

‘’Η εντιμότητα στην πολιτική είναι αποτέλεσμα της δύναμης, ενώ η υποκρισία αποτέλεσμα της αδυναμίας.’’

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ΞΑΝΑ

Για ακόμη μια φορά ο λαός της Παλαιστίνης μετράει τους νεκρούς του, καθώς περισσότεροι από 30 άνθρωποι έχουν χάσει τις ζωές τους τις τελευταίες μέρες,8 εκ των οποίων ήταν παιδιά, ενώ οι τραυματίες ξεπερνούν τους 300. Την ίδια στιγμή 3 Ισραηλινοί έχουν χάσει τη ζωή τους από παλαιστινιακούς πυραύλους που εκτοξεύονται ως απάντηση. Καθημερινά πραγματοποιούνται εκατοντάδες αεροπορικές επιδρομές και δεκάδες χτυπήματα σε περιοχές της Γάζας, ενώ προετοιμάζεται το έδαφος για ενδεχόμενη χερσαία επιδρομή. Η επιχείρηση αυτή ξεκίνησε εν μέσω προεκλογικής περιόδου, με πρόφαση πυραυλικές επιθέσεις εναντίον του ισραηλινού κράτους από ισλαμικές οργανώσεις της Γάζας. Αιτία είναι η προσπάθεια του Ισραήλ να επιβληθεί ως ο κυρίαρχος στην περιοχή κάτι που είναι ασύμβατο με την ύπαρξη ανεξάρτητου κράτους της Παλιστίνης. Κι άλλες φορές κατά τη διάρκεια προεκλογικής περιόδου στο Ισραήλ έχει γίνει προσπάθεια επίδειξης πυγμής μέσα από επιθέσεις στην Παλαιστίνη, που αυτή τη φορά «επιβάλλονται» κι από τη συμμαχία του Ισραηλινού πρωθυπουργού με ακροδεξιούς, που επαναφέρουν το ζήτημα της ασφάλειας των κατοίκων του Ισραήλ στο επίκεντρο.

Αυτή είναι η δολοφονική πολιτική του κράτους- τρομοκράτη της Μέσης Ανατολής, του συμμάχου των ΗΠΑ, της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτή είναι η πολιτική του προέδρου Σιμόν Πέρεζ και του επανεκλεγέντα Μπάρακ Ομπάμα, όσες αυταπάτες και αν υπάρχουν για αυτούς ακόμα και εντός της Αριστεράς. Η κυβέρνηση Σαμαρά είναι συνένοχη στο έγκλημα. Από το καλοκαίρι έχουν ενταθεί οι ανταλλαγές επισκέψεων Ελλήνων και ισραηλινών αξιωματούχων, ενώ πάνω από το Αιγαίο πραγματοποιήθηκαν ασκήσεις των ισραηλινών μαχητικών, κάνοντας πρόβα τζενεράλε για το βομβαρδισμό των αμάχων. Πρέπει να θυμηθούμε, ότι οι βόμβες που πέφτουν σήμερα στη Γάζα, όπως και οι απειλές της επίθεσης στο Ιράν και την Συρία, φέρουν την υπογραφή και των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Είναι οι κοινές ασκήσεις επίθεσης της ελληνικής και ισραηλινής αεροπορίας, οι κοινές ασκήσεις πολεμικής έρευνας και διάσωσης του ελληνικού και ισραηλινού στρατού και των ειδικών δυνάμεων.

Είναι, τελικά, το δόγμα της στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ για την από κοινού καλύτερη δυνατή εκμετάλλευση του πλούτου (ορυκτού και ενεργειακού) της Μεσογείου, που προμηθεύει τον ελληνικό στρατό με τα δόγματα και τα μέσα καταστολής του εσωτερικού εχθρού και παρέχει στο Ισραήλ το στρατηγικό βάθος για την επιθετικότητα του ενάντια στους λαούς της Μέσης Ανατολής – και πρώτα απ’ όλα στους Παλαιστίνιους, που, ακόμη υπό κατοχή και σε διαρκή θρήνο, ετοιμάζονται για άλλη μια εισβολή.

Οι λαοί του αραβικού κόσμου βρίσκονται σε διαρκή ξεσηκωμό εδώ και δύο χρόνια, έχουν ανατρέψει δικτατορίες και παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Στο επίκεντρο των εξεγέρσεων βρέθηκαν οι αιματοβαμμένες σχέσεις των αραβικών καθεστώτων με το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ. Η επίθεση στη Γάζα μπορεί να γίνει αφορμή για έναν ακόμη μεγαλύτερο ξεσηκωμό που δεν θα μείνει στα μισά του δρόμου. Η ίδια η Ιντιφάντα άλλωστε αποτελεί ορόσημο για τους αγώνες των λαών της περιοχής αλλά και ευρύτερα. Η πάλη του λαού των παλαιστινίων για την αυτοδιάθεση τους είναι πολύτιμη παρακαταθήκη για όλους τους λαούς που παλεύουν για ορίσουν οι ίδιοι τις τύχες τους. Η αναταραχή στον αραβικό κόσμο μπορεί και πρέπει να σαρώσει και τα καθεστώτα και τους ιμπεριαλιστές και το σιωνιστικό τους μαντρόσκυλο, να δεθεί με τις αγωνιζόμενες χώρες του ευρωπαϊκού νότου και να ψηλαφίσουν μια άλλη προοπτική πέρα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Άμεση παύση των βομβαρδισμών του ισραηλινού στρατού

Καμιά συμμετοχή ελληνικών στρατευμάτων στην σφαγή των Παλαιστινίων

Νίκη στην Ιντιφάντα-λευτεριά στην Παλαιστίνη

Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ '73, ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ

Και φέτος η «ψυχή» του Πολυτεχνείου ήταν οι εργαζόμενοι και η νεολαία που έδωσαν το παρόν μαζικά σε όλη την Ελλάδα στις κατάμεστες πορείες του Σαββάτου, δημιουργώντας ένα κλίμα εξέγερσης το οποίο συνεχίζεται. Οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες 39 χρόνια μετά τον λαϊκό ξεσηκωμό του Νοέμβρη του 1973,μας δείχνουν ότι για άλλη μια φορά νεολαία και εργαζόμενοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για να τσακίσουν τις σύγχρονες χούντες. Χούντες οι οποίες αντιμετωπίζονται από το λαό μαζικά με γενικές απεργίες, μέσα από τις οποίες φανερώνεται το μήνυμα του λαού που είναι: ανατροπή κυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ., ανατροπή της χούντας των αγορών και της εξαθλίωσης της εργατικής τάξης Η κυβέρνηση απαντάει στην αγωνιστική αυτή διάθεση του λαού χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα καταστολής που διαθέτει. Η ασφάλεια, το φακέλωμα, η παρακολούθηση, ο χαφιεδισμός, όλα εκσυγχρονισμένα πια, τεχνολογικά άψογα, πολιτικά ανατριχιαστικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η ωμή καταστολή στην μαζική πορεία του πολυτεχνείου στην Πάτρα αλλά και σε άλλες πόλεις, με άφθονα δακρυγόνα και προληπτικές συλλήψεις. Στη Θεσσαλονίκη η αστυνομία με προκλητικό τρόπο καταστρατηγώντας το άσυλο, αμέσως μετά την πορεία του Πολυτεχνείου, συνέλαβε αγωνιστές φοιτητές και μέλη της Ε.Α.Α.Κ μέσα στο ΑΠΘ, που περιφρουρούσαν τις καταλήψεις τους. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και οι συλλήψεις των εργαζομένων στους ΟΤΑ Σαράντη Αρβανίτη και Θωμά Κυρατζόπουλο, οι οποίοι κατηγορούνται για τις κινητοποιήσεις κατά τη διάρκεια του συνεδρίου της «ελληνογερμανικής αυτοδιοικητικής συνεργασίας» την Πέμπτη το πρωί στη Θες/νίκη. Επιπλέον, τα «λαγωνικά» της Ασφάλειας της Θεσ/νίκης συνέλαβαν το δάσκαλο Θανάση Αγαπητό στο μέσο του προαύλιου του σχολείου όπου εργάζεται, την Παρασκευή αμέσως μετά την γιορτή του Πολυτεχνείου με προφανή τον παραλληλισμό με την σύγχρονη χούντα. 

Όλη αυτή η επίθεση δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για εκδηλώσεις ενός αυταρχικού παροξυσμού από την άθλια συγκυβέρνηση των τριών «οικονομικών δολοφόνων» (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΔΗΜΑΡ), ως έκφραση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οι ορδές των ΜΑΤ και η χρήση της παρακρατικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής ως μηχανισμός ο οποίος χτυπάει το ίδιο το λαϊκό και αγωνιστικό κίνημα, ο χημικός πόλεμος, η πλύση εγκεφάλου των κυρίαρχων ΜΜΕ , αποτελούν την άλλη όψη μιας πραγματικότητας που σφραγίζεται από το ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, τα εκατομμύρια με τους πετσοκομμένους μισθούς, το ρίξιμο μιας κοινωνίας στην απόγνωση, την αρπαγή κάθε ονείρου και ελπίδας από την νεολαία. 

Η χούντα κυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. έχει δείξει τις προθέσεις της λοιπόν και είναι αποφασισμένη να περάσει την πολιτική της με κάθε κόστος. Το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα πρέπει στην πάλη του για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης του κεφαλαίου να ορθώσει το ανάστημα του απέναντι στην αυταρχική θωράκιση του κράτους και να διεκδικήσει τα σύγχρονα δημοκρατικά του δικαιώματα. Οι χούντες όμως δεν πέφτουν με εκλογές, δεν πέφτουν από μόνες τους αλλά ούτε και με εκλογική αναμονή. Πέφτουν με «Πολυτεχνεία», με παλλαϊκούς ξεσηκωμούς και εξεγέρσεις που αλλάζουν την ομαλή ροή των εξελίξεων και ανοίγουν εκείνη τη ρωγμή του χρόνου για να έρθει στο προσκήνιο η ανατροπή. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι άνεργοι, ο λαός, έχουν τη δύναμη. Και όσο υπάρχουν πρωτοπόροι αγωνιστές που δεν σκύβουν το κεφάλι, η δύναμη του λαού μεγαλώνει! ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΕ ΜΗ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ, Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ…

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ – ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 17Ης ΝΟΕΜΒΡΗ

Η ολομέτωπη επίθεση που διεξάγεται από το κεφάλαιο ενάντια στον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία τα τελευταία 3 χρόνια εφαρμογής της πολιτικής των μνημονίων, οδηγεί σε κοινωνική εξαθλίωση και υποθηκεύει το μέλλον τους. Η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ πιστή στις επιταγές ΕΕ – ΔΝΤ και του διεθνούς κεφαλαίου ψήφισε την Τετάρτη 7/11 το νέο πακέτο μέτρων, οδηγώντας σε διαρκώς αυξανόμενη οικονομική αφαίμαξη όλο και περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας. Βέβαια, οι μεγάλες απεργίες του Μάη – Ιούνη 2011, τα κινήματα των πλατειών, οι καταλήψεις υπουργείων και δημαρχείων, οι κλαδικές πολυήμερες απεργίες, τα κινήματα κοινωνικής ανυπακοής (πρωτοβουλίες κατοίκων, συνελεύσεις γειτονιών) και μια σειρά εμφανών και αφανών αγώνων στους επιμέρους εργασιακούς χώρους δείχνουν ότι λαός και νεολαία δε σκύβουν το κεφάλι στην πολιτική που τους επιβάλλεται. Το νέο πακέτο μέτρων επιβάλλει μια σειρά ιδιωτικοποιήσεων δημόσιων επιχειρήσεων, την περικοπή μισθών και συντάξεων, τη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης και υγείας και δρομολογεί μια σειρά αντεργατικών μεταρρυθμίσεων με απολύσεις στο Δημόσιο και εισαγωγή καθεστώτος εργασιακής εφεδρείας. Ενάντια σ’ αυτά έχουν ξεσπάσει αντιδράσεις με χαρακτηριστική αυτή των εργαζομένων  των ΠΟΕ – ΟΤΑ και πρωτοβάθμιων σωματείων της πόλης που αντιτάχθηκαν με αποφασιστικό και δυναμικό τρόπο στην επίσκεψη του Γερμανού τοποτηρητή της ΕΕ Φουχτελ, απονομιμοποιώντας τη διαδικασία που πραγματοποιούνταν στη ΔΕΘ στις 15/11. Οι εργαζόμενοι προχώρησαν σε μαζική εισβολή στο χώρο της συνεδρίασης, αψηφώντας την αστυνομοκρατία και προβαίνοντας σε μαζικό προπηλακισμό του Γερμανού Πρόξενου. Το τελευταίο αποτέλεσε την αφορμή για την αυθαίρετη στοχοποίηση και δίωξη αγωνιστών συνδικαλιστών εργαζομένων. Ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιήθηκαν οι διώξεις με συλλήψεις στους χώρους εργασίας (ακόμη και στην αυλή του σχολείου σε ό,τι αφορά την περίπτωση του συναγωνιστή συνδικαλιστή δασκάλου Θανάση Αγαπητού) καταδεικνύει τη κατάργηση επί της ουσίας κάθε δημοκρατικού προσχήματος  που περιέβαλλε το κράτος ένα προηγούμενο χρονικό διάστημα με τη θεσμική σκλήρυνση τόσο νομικών και δικαστικών μηχανισμών όσο και με την όξυνση της βίαιης φυσικής καταστολής.

            Σε αυτή τη συγκυρία τοποθετείται η αντιιμπεριαλιστική αντικυβερνητική παλλαϊκή κινητοποίηση για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στους δρόμους της Θεσσαλονίκης διαδηλώσαμε περισσότεροι από 15.000 λαού και νεολαίας με μαζικά και συγκροτημένα μπλοκ με το κεντρικό στίγμα να δίνεται από τους Φοιτητικούς Συλλόγους μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις και Καταλήψεις τους. Μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν σε όλες τις πόλεις της χώρας. Αντίστοιχου βεληνεκούς ήταν και η κινητοποίηση στην Αθήνα που στοχοποίησε την Ισραηλινή Πρεσβεία επικαιροποιώντας το αντιιμπεριαλιστικό στίγμα. Κεντρική κατεύθυνση του κράτους ήταν η καταστολή των κινητοποιήσεων αυτών. Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της Θεσσαλονίκης με πρωτοπόρο το μαζικότατο μπλοκ των Φοιτητικών Συλλόγων επέστρεψαν στο χώρο του Ασύλου με σκοπό την πολιτική και υλική προάσπιση του στη βάση της υλοποίησης των συλλογικών τους αποφάσεων.

            Η επιστροφή στο Άσυλο υπαγορεύτηκε από την αναγκαιότητα υπεράσπισης του, ιδιαίτερα καθώς το κτίριο της Πρυτανείας τελούσε υπό κατάληψη από τους εργολαβικούς εργαζομένους. Σ’ αυτή την κατεύθυνση οι Φοιτητικοί Σύλλογοι επέστρεψαν στο χώρο αυτό με συγκροτημένο και περιφρουρημένο μπλοκ. Στόχος του κράτους ήταν η στοχοποίηση της κατάληψης των εργαζομένων, καθώς και του μαχητικού κομματιού των φοιτητικών συλλόγων. Ως αφορμή αυτού λειτούργησαν μεμονωμένες, μειοψηφικές  και κατευθυνόμενες ενέργειες στο περιθώριο του πανεπιστημιακού ασύλου που καμία σχέση δεν έχουν με τους φοιτητικούς συλλόγους και τους εγολαβικούς εργαζόμενους. Η απάντηση δόθηκε από πλευράς κρατικής καταστολής με μία πρωτοφανούς κλίμακας κινηματογραφικού τύπου επίθεση, στρεφόμενη αποκλειστικά κατά των μελών των Φοιτητικών Συλλόγων και των εργαζομένων. Χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός πως από νωρίς το πανεπιστήμιο είχε περικυκλωθεί από δυνάμεις των ΜΑΤ, δείχνοντας ότι η επιχείρηση ήταν προσχεδιασμένη, ενώ η τρομοκράτηση είχε ξεκινήσει ήδη πριν την έναρξη της πορείας με την προσαγωγή 3 φοιτητών στην πλατεία Χημείου. Αποτέλεσμα της βίαιης κρατικής καταστολής ήταν οι συλλήψεις 17 συναγωνιστών (12 μελών της ΕΑΑΚ και 5 ακόμη συναγωνιστών).

            Καίριας σημασίας είναι και η στάση της Πρυτανείας όπου σε πρώτο επίπεδο όλη την προηγούμενη εβδομάδα μέσα από συνεχείς ανακοινώσεις δήλωνε πως οτιδήποτε συμβεί τη 17^η του Νοέμβρη εντός του πανεπιστημίου θα χρεωθεί στην κατάληψη των εργολαβικών υπαλλήλων και πως τελικά η άρση του ασύλου και η είσοδος ΜΑΤ σ’ αυτό  οφείλεται στην παράνομη απεργία τους. Το σχέδιο της κυβέρνησης για την καταπάτηση του ασύλου με υλοποιητή  τις αστυνομικές δυνάμεις και αρωγό τις πρυτανικές αρχές που σκοπό είχαν την καταστολή του αγώνα των εργολαβικών και το σπάσιμο της κατάληψης της πρυτανείας κινείται στο ευρύτερο πλαίσιο φίμωσης και καταστολής κάθε λαϊκού αγώνα.

 Καταγγέλλουμε απερίφραστα, ως ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης, το κράτος και την κυβέρνηση που επιλέγουν την ημέρα επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου την ωμή καταστολή των κοινωνικών αγώνων και την καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

 Καταγγέλλουμε την στάση των Πρυτανικών Αρχών και τη λευκή επιταγή που έδωσαν για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου.

 Καταγγέλλουμε την στοχοποίηση και την δίωξη  συναγωνιστών εργαζομένων, συνδικαλιστών στο χώρο δουλειάς τους για την συμμετοχή τους στην κινητοποίηση στη ΔΕΘ στις 15/11, την ημέρα άφιξης του Φούχτελ.

            Η υπόθεση του πανεπιστημιακού Ασύλου είναι υπόθεση των Φοιτητικών Συλλόγων και όλων των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Προασπίζεται υλικά και πολιτικά μόνο μέσα από τις μαζικές ριζοσπαστικές κοινωνικές πρακτικές και τις συλλογικές διαδικασίες και όχι από εορταστικού τύπου φιέστες της εκάστοτε πρυτανείας. ΤΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΟΧΙ ΟΙ ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ, ΤΑ ΜΑΤ ΚΙ ΟΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ.

            Λαός και νεολαία μέσα από συλλογικές διαδικασίες και μαζικές κινητοποιήσεις θα παλέψουν για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Το φοιτητικό και το λαϊκό κίνημα δεν τρομοκρατείται, δεν καταστέλλεται, ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ.

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΑ

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΞΑΝΑ

ΚΑΦΕΣ ΚΑΙ “ΔΙΑΛΟΓΟΣ” ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ!

Μια έκπληξη περίμενε τον υφυπουργό Παιδείας όταν βρέθηκε στο χώρο του Πολυτεχνείου για να καταθέσει στεφάνι. Μόλις έγινε αντιληπτός από τα μέλη των Φοιτητικών Συλλόγων αλλά και από κόσμο που βρισκόταν στο χώρο αμέσως πήρε το μήνυμα. Και το μήνυμα αυτό είναι σαφές…

Στο χώρο που πριν από 39 χρόνια τα αδέρφια μας δώσανε τη ζωή τους για να ανατρέψουνε το χουντικό καθεστώς δε χωράνε οι εκφραστές της σύγχρονης χούντας του κεφαλαίου που στο σήμερα διαλύει ότι κεκτημένο κερδήθηκε με αίμα και αγώνες του λαού και της νεολαίας σε παιδεία, εργασία και δημοκρατία. Το σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αντηχεί ακόμα στους αγώνες του σήμερα, πράγμα που φάνηκε από τις μαζικές κινητοποιήσεις στην επέτειο του Πολυτεχνείου που ο λαός και η νεολαία έδειξαν ότι αυτή η πολιτική δεν έχει καμία νομιμοποίηση, ότι η άγρια καταστολή αυτής της κυβέρνησης στις κινητοποιήσεις σε Πάτρα και Θεσσαλονίκη δεν τρομοκρατεί και δε φιμώνει τον αγωνιζόμενο λαό. Οι διαθέσεις του φοιτητικού κινήματος για την πολιτική της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ  σε παιδεία και εργασία έχουν φανεί το προηγούμενο διάστημα. Και σίγουρα οι φοιτητές δεν ανέχονται την προκλητική στάση των εκφραστών της αντιλαϊκής πολιτικής στα πανεπιστήμια (υπουργοί, πρυτάνεις κλπ) που από τη μία διαλύουν το μέλλον τους και τους στέλνουν στην ανεργία και από την άλλη χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Εξάλλου το προχώρημα της αναδιάρθρωσης στην παιδεία είναι ψηλά στην ατζέντα της κυβέρνησης. «Φοιτητές χωρίς ανθρώπινη καθημερινότητα, κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων, ανεργία ή δουλειά χωρίς δικαιώματα, κλείσιμο σχολών, πανεπιστήμια που θα λειτουργούν σαν επιχειρήσεις»… είναι το μέλλον που οραματίζονται για το πανεπιστήμιο.

Η δυναμική όμως του φοιτητικού κινήματος όλο το προηγούμενο διάστημα έχει δείξει ότι  σε αυτή την πολιτική μπορεί να μπει φρένο, ότι η νεολαία μπορεί να γίνει ο σπασμένος κρίκος μιας αλυσίδας που διαλύει δικαιώματα αιώνα. Είναι καθήκον της γενιάς μας να παλέψει για τα δικαιώματά της και μαζί με τον αγωνιζόμενο λαό να ανατρέψει συθέμελα κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ..

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝ.ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ 12/11

Αποτέλεσμα Γεν. Συνέλευσης (Β' Γύρος): 

ΑΝ.Α.ΚΙΝΗΣΗ Ε.Α.Α.Κ.: 113 

ΠΑΣΠ: 53 

ΛΕΥΚΑ: 25 

Αποφασίζουμε:

• Τριήμερη κατάληψη του Παραρτήματος 15-16-17 Νοέμβρη. Πορεία των συλλόγων το Σάββατο  17 Νοέμβρη το απόγευμα και η οποία θα περνάει από το μνημείο του δολοφονημένου καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα. 
• Κατάληψη της σχολής 14-15-16-17 Νοέμβρη. 
• 14/11 ημέρα πανευρωπαϊκής απεργίας, προσυγκέντρωση στο παράρτημα στις 12:00 και πορεία με τους εργαζομένους . 
• 15/11 πορεία ενάντια στην καταστρατήγηση των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων και στην τρομοκρατία κυβέρνησης, κράτους, κεφαλαίου, Χρυσής Αυγής. 
• Εξώστρεφες παρεμβάσεις με τις αποφάσεις των συλλόγων.
• Συντονιστική επιτροπή υλοποίησης του πλαισίου.
• Συντονισμός του συλλόγου με άλλους φοιτητικούς συλλόγους, εκπαιδευτικούς και εργαζομένους στη βάση του πλαισίου. 

 Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία! 

Ο Νοέμβρης είναι πάντα ένας μήνας ιδιαίτερος. Δεν είναι μόνο οι μνήμες που ξυπνά στον κόσμο που έζησε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, άλλωστε οι μνήμες κάποτε κλείνουν τον κύκλο τους, και παίρνουν θέση στην Ιστορία. Είναι αυτό το σάλπισμα για εξέγερση, για αντίσταση και πάλη που πάντα βρίσκει νέους, εκρηκτικούς δρόμους μέσα στην επικαιρότητα και επανέρχεται στο προσκήνιο. «Εδώ Πολυτεχνείο…» 

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου ξεφεύγει από τα όρια του «ρεαλιστικού», συμβολίζει την έκρηξη των λαϊκών προσδοκιών σε μια κορύφωση που τότε δεν μπόρεσε να ελέγξει κανείς, ούτε οι χαφιέδες της χούντας, ούτε οι επίσημες πολιτικές δυνάμεις, ακόμα και της τότε Αριστεράς. 

Το Πολυτεχνείο ήταν νικηφόρο όχι μόνο γιατί ο κόσμος συγκρούστηκε έμπρακτα με το καθεστώς αλλά γιατί έθεσε ζητήματα πέρα απ’αυτό, που αμφισβήτησαν την ίδια του την ύπαρξη και την πολιτική σε κάθε επίπεδο από την σκοπιά των αναγκών της νεολαίας και των εργαζομένων. 

Το Πολυτεχνείο των καιρών μας το ζούμε, όμως, ήδη, όλο το τελευταίο διάστημα. Σε μια περίοδο πρωτοφανούς προσπάθειας αναίρεσης των κεκτημένων και δικαιωμάτων του λαϊκού κινήματος, στο όνομα του χρέους και της οικονομικής κρίσης και με την απειλή της χρεωκοπίας. Η πολιτική των μνημονίων φέρνει μια σειρά μέτρων σε εκπαίδευση και εργασία που προσπαθούν να κάνουν εργαζόμενους και νεολαία να πληρώσουν μια κρίση που δε δημιούργησαν , με στόχο να βαθύνουν ακόμα περισσότερο την εκμετάλλευση τους. 

Είναι αυτή η περίοδος που τα αιτήματα του Πολυτεχνείου για «ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» φαντάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ Ήταν μια εξέγερση που έπιασε το νήμα των μέχρι τότε κινητοποιήσεων (πανεργατικές απεργίες , διαδηλώσεις), που πυροδοτήθηκε από τις φοιτητικές καταλήψεις για την ανατροπή του αυταρχικού καθεστώτος της Χούντας για αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής, για πολιτικά και δημοκρατικά δικαιώματα απέναντι στο μετεμφυλιακό κράτος και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Το μήνυμα του πολυτεχνείου υπάρχει και παραμένει και σήμερα επίκαιρο. Το μήνυμα του πολυτεχνείου αποκρυσταλλώνεται ξεκάθαρα στους αγώνες των φοιτητών, στις μεγαλειώδεις απεργίες των εργαζομένων , στις καταλήψεις των μαθητών, στους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες και κοινωνικές αναμετρήσεις. Αν κάτι μπορούμε να μάθουμε από εκείνον το Νοέμβρη είναι ότι οι μαζικοί και ανυποχώρητοι αγώνες μπορούν να νικούν! 39 χρόνια μετά, το φοιτητικό κίνημα οφείλει να συνεχίσει να δίνει τη μάχη υπεράσπισης και διεκδίκησης των αναγκών του και συνεχίζει να δίνει τις μάχες με άξονα το ίδιο σύνθημα: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία»! 

Για εμάς σήμερα «ΨΩΜΙ» σημαίνει: 

 Εναντίωση σε κάθε προσπάθεια της κυρίαρχης πολιτικής να βυθίσει τον εργαζόμενο κόσμο και τη νεολαία σε κατάσταση οριακής επιβίωσης . Σημαίνει πάλη για την ανατροπή αυτών που “αρπάζουν το ψωμί απ το τραπέζι” , μέσα από τις μειώσεις μισθών και συντάξεων , την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας , και την ένταξη χιλιάδων εργαζομένων σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας ή στο ταμείο ανεργίας .Σημαίνει αγώνας για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και αξιοπρεπείς σχέσεις εργασίας. Σημαίνει ρήξη με τον υλικό και ιδεολογικό μοχλό πίεσης που χρησιμοποιεί η κυρίαρχη πολιτική για την εμπέδωση της αντιλαϊκής πολιτικής :το χρέος . Τελικά, αν θέλουμε να απαλλαγούμε από αυτόν τον βραχνά που χρησιμοποιείται ως άλλοθι από τις κυβερνήσεις για αντιλαϊκά μέτρα , καταστρατήγηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης και το κλείσιμο ή τις συγχωνεύσεις σχολών η λύση είναι μία: Διαγραφή του χρέους , καμία αποπληρωμή του σε οποιαδήποτε μορφή . Καμία αναγνώρισή του ως χρέος των εργαζομένων και της νεολαίας 

Για εμάς σήμερα «ΠΑΙΔΕΙΑ» σημαίνει: 

Να διεκδικήσουμε άμεση απόσυρση όλων των αντιεκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων των τελευταίων χρόνων. Εναντίωση στην πολιτική της διάλυσης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας και των πτυχίων ως μέσο συλλογικής διαπραγμάτευσης , της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης των φοιτητών , της έντασης της επιχειρηματικής και ανταποδοτικής λειτουργίας του πανεπιστημίου και της διάλυσης κάθε έννοιας δημόσιας και δωρεάν παιδείας . Σημαίνει αγώνα για την ανατροπή του νόμου Αρβανιτόπουλου που μέσα από τη διάλυση των πτυχίων και την εντατικοποίηση της φοιτητικής μας καθημερινότητας επιχειρεί να δημιουργήσει ένα νέο μοντέλο εργαζομένου , φτηνού και ευέλικτου , καταρτισμένου και αναλώσιμου , πλήρως πειθήνιου στις επιταγές της εργοδοσίας , ώστε η γενιά μας να αποτελέσει τη γενιά της δια βίου εργασιακής περιπλάνησης και επανακατάρτισης , μια γενιά εργαζομένων , “ιδανικών “ ώστε να φορτώσει πάνω της η κυβερνητική πολιτική τα βάρη της κρίσης και του χρέους. Σημαίνει αγώνα για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών , σημαίνει αγώνα για ένα ενιαίο και ισχυρό πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό , ένα πτυχίο που θα μας δίνει την δυνατότητα να διαπραγματευόμαστε συλλογικά απέναντι στον εργοδότη και θα διασφαλίζει πως σε καμία περίπτωση δεν θα γίνουμε η γενιά της δια βίου εργασιακής περιπλάνησης. Σημαίνει αγώνα για Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση , χωρίς κανένα κάθετο και οριζόντιο διαχωρισμό , που ως μόνο στόχο έχει την ένταση ενός πλαστού ανταγωνισμού μεταξύ των φοιτητών ως αυριανών εργαζομένων και την περεταίρω εκμετάλλευση τους από την εργοδοσία.

Η «ΠΑΙΔΕΙΑ», που θέλουμε, δεν χωρά στην πολιτική της διαγραφής των φοιτητών, της απαξίωσης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, στην ανυπαρξία φοιτητικής μέριμνας (σίτιση, στέγαση, μετακίνηση), της απουσίας ασύλου, του κατακερματισμού των πτυχίων, της ενίσχυσης της σύνδεσης μεταξύ έρευνας και αγοράς, του νέου νομοσχεδίου για τα ΤΕΙ. Δεν χωρά στη λογική της κατηγοριοποίησης των σχολών, στην εξατομίκευση των πτυχίων, με λίγα λόγια στην «αξιολόγηση» που φέρνει η νέα κυβέρνηση. Το αίτημα για παιδεία στο τόπο μας ζει πρώτα και κύρια στους νικηφόρους αγώνες του φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος. Και το πολυτεχνείο ζει και θα ζει όσο η νεολαία θα οργανώνεται με μαζικές διαδικασίες, όσο θα παλεύει για την υπεράσπιση των συμφερόντων και των διεκδικήσεων του νεολαιίστικου κινήματος , όσο θα τολμάει να ανατρέπει τους αντεκπαιδευτικούς σχεδιασμούς των κυβερνήσεων και ταυτόχρονα θα παλεύει για να τις ρίξει. 

Για εμάς σήμερα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» σημαίνει: 

Πάλη για την ανατροπή της πολιτικής που καταστρατηγεί δημοκρατικά δικαιώματα και απαντάει με ωμή καταστολή και προβοκάτσια σε κάθε έκφραση της λαϊκής οργής . Συμπυκνώνεται γύρω από τον στόχο του να ανατραπεί η κυβέρνηση και κάθε επίδοξος διαχειριστής αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής . Σημαίνει αποδέσμευση της χώρας από τη σφαίρα επιρροής του ιμπεριαλιστικού σχηματισμού της ΕΕ , ακριβώς γιατί το ευρώ και η συνεχής τρομοκρατία από μεριάς της αστικής πολιτικής για το πόσο αναγκαία είναι η παραμονή μας στο μηχανισμό της ευρωζώνη, αποτελεί τον πιο ισχυρό μηχανισμό επιβολής και εμπέδωσης των μέτρων . Το αίτημα για ελευθερία είναι ισχυρό όσο γίνεται απεργία ή κατάληψη, όσο ο λαός οργανώνεται σε συλλογικότητες, παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, όσο παλεύουμε για τα δημοκρατικά μας δικαιώματα. Απέναντι σε αυτούς που καταλύουν κάθε έννοια δημοκρατίας ώστε να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Σημαίνει πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να φύγει τώρα το ΔΝΤ από την Ελλάδα, ανυπακοή στις προσταγές της ΕΕ, καμία συμμετοχή των ελληνικών στρατευμάτων σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στο διττό ρόλο του στρατού, όπου από τη μια τον χρησιμοποιούν για να ξαναμοιράσουν τις ζώνες επιρροής τους και από την άλλη για να καταστείλουν οποιαδήποτε αγωνιστική διάθεση από πλευράς του κόσμου.  

1973-2012: οι αγώνες συνεχίζονται ακόμα πιο δυναμικά 

Η σύγχρονη «χούντα» κυβέρνησης-ΕΕ- ΔΝΤ, δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές της. Θέλουν να διατηρηθούν στην εξουσία και να συνεχιστεί αυτή η πολιτική με κάθε τρόπο. Ψηφίζουν μνημόνια και ταξικούς προϋπολογισμούς πείνας και εξαθλίωσης, ενώ οι εργαζόμενοι και η νεολαία διαδηλώνουν ενάντια σε αυτή την πολιτική. Σε κάθε περίπτωση η απάντηση του λαού να είναι μία: ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΩΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ-ΕΕ-ΔΝΤ. Να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τον αγώνα στα χέρια τους και κόντρα στην γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που προσπαθούν με απεργίες τουφεκιές να εκτονώσουν την λαϊκή οργή και να την περιορίσουνε στην διαμαρτυρία, να μετατρέψουν την 3ωρη στάση εργασίας την Τετάρτη, ημέρα πανευρωπαϊκής απεργίας, σε πανεργατική απεργία . Η τριήμερη κατάληψη του Παραρτήματος του Πανεπιστημίου 15-16-17 Νοέμβρη(από όπου ξεκίνησε η εξέγερση στην Πάτρα το ’73) να αποτελέσει ένα εκ νέου ραντεβού για την ανασυγκρότηση του νεολαιίστικου κινήματος απέναντι στην επίθεση που πραγματοποιείται στη νέα γενιά, ένα εκ νέου ραντεβού για κοινό αγώνα με τον κόσμο της εργασίας. Να αποτελέσει ένα κέντρο αγώνα των εργαζομένων και της νεολαίας, στον αγώνα για την ανατροπή των μέτρων και των μνημονίων, αλλά και της ίδιας της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. 

Να πιάσουμε το νήμα των σύγχρονων κοινωνικών αγώνων, από το Πολυτεχνείο του ’73, τις μαθητικές καταλήψεις του ’90-΄91 με την πολιτική δολοφονία του καθηγητή Ν.Τεμπονέρα, το νικηφόρο φοιτητικό κίνημα του 2006-2007, το πρόσφατο κίνημα των φοιτητών απέναντι στο νόμο Διαμαντοπούλου, τις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις απέναντι στην πολιτική των μνημονίων. Είναι φέτος που πρέπει να αποτελέσει κόμβο που θα σημάνει τον τελικό γύρο αντιπαράθεσης με την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης- ΔΝΤ-ΕΕ. Το νήμα που μας συνδέει πίσω με τους αγώνες και τις καταλήψεις του ’90 – ’91 οι οποίες και τότε απέτρεψαν το σύνολο του σχεδιασμού της ΝΔ για την παιδεία και στη διάρκεια των οποίων συνέβη ένα γεγονός που συγκλόνισε όλη την Ελλάδα: Η δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα, από τους τραμπούκους της ΟΝΝΕΔ. Η δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα είναι μια υπόθεση ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ άμεσα συνυφασμένη με τη δυνατότητα των εργαζομένων και της νεολαίας να υπερασπίζονται το δικαίωμα όχι μόνο της ελευθερίας του λόγου αλλά και της αντίστασης σε όποιες αποφάσεις απειλούν τα συμφέροντά της. 

Το πολυτεχνείο μας δείχνει το δρόμο για ένα ταξικό εργατικό κίνημα που θα παλεύει για γενικές συνελεύσεις, στα σωματεία και στους χώρους δουλειάς, για ανυποχώρητους αγώνες στο δρόμο. Κόντρα στον γραφειοκρατικοποιημένο και υποταγμένο συνδικαλισμό που επιχειρεί να εκτονώσει και να ενσωματώσει τις αναπτυσσόμενες τάσεις για αγώνες, που συνθηκολογεί με την εργοδοσία, στραγγαλίζει εργατικά δικαιώματα και μισθούς στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Για ένα μαχητικό κίνημα νεολαίας που θα προτάσσει τα κοινά της συμφέροντα. Μίας νεολαίας που καλείται να εργαστεί με μισθούς πείνας, ανασφάλιστη, ελαστική, περιπλανώμενη από την ανεργία στην υποαπασχόληση και την επανακατάρτιση. 

Απέναντι σε κάθε λογική που θα θελήσει να δει την κομματική επιβεβαίωση της και θα θελήσει να κατασκευάσει τεχνητούς διαχωρισμούς(επιτροπές αγώνα, χωροταξική διαφοροποίηση) εμείς αντιπροτείνουμε την σημασία της συσπείρωσης του φοιτητικού κινήματος γύρω από τις μάχες που έχει να δώσει. Στη λογική αυτή εμείς προτείνουμε μια ενιαία πορεία για όλο το λαό της Πάτρας και ένα πολιτικό πλαίσιο διεκδίκησης στη βάση των αναγκών και των δικαιωμάτων μας, που θεωρούμε ότι είναι αναγκαίο σήμερα, και επομένως εναντίωσης στον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής. 

Το πολυτεχνείο ήταν η αρχή… Εμπρός για τα Πολυτεχνεία της νέας εποχής. Το πολυτεχνείο ΖΕΙ στους αγώνες του λαού και της νεολαίας ενάντια: 

• Στην πολιτική της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της ΕΕ και όσων συναινούν σε αυτή
• Στα αντιλαϊκά μνημόνια του ΔΝΤ και της Ε.Ε και τις δανειακές συμβάσεις- νέα συμβόλαια κοινωνικής καταστροφής.
• Στην αντιδραστική αναδιάρθρωση σε εκπαίδευση, εργασία και δημοκρατικά δικαιώματα. Να καταργηθεί εδώ και τώρα ο αντεκπαιδευτικός νόμος Αρβανιτόπουλου. Καμία αναθεώρηση του αρ. 16 και του Συντάγματος συνολικά, καμία αναγνώριση των ΚΕΣ, να κλείσουν όσα ΚΕΣ υπάρχουν και καμία εφαρμογή της οδηγίας 36/05, Να αποσυρθούν οι νόμοι για ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ. Να μην κλείσει καμία σχολή στο όνομα της κερδοφορίας.
• Σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Κανένας στρατιώτης έξω από τα σύνορα. Έξω οι βάσεις. Νίκη στην Ιντιφάντα. Λευτεριά σε Ιράκ και Παλαιστίνη. Όχι στην υποχρεωτική στράτευση στα 18 

Παλεύουμε για:

• Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση Δημόσια και Δωρεάν χωρίς κανέναν οριζόντιο και κάθετο διαχωρισμό – ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό. Το πτυχίο μόνη προϋπόθεση για δουλειά.
• Λιγότερη δουλειά – δουλειά για όλους μόνιμη και σταθερή με ασφάλιση και αύξηση των αποδοχών στη βάση των αναγκών μας .
• Ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών-Καμία Ανταποδοτική και Επιχειρηματική Λειτουργία
• Κάτω τα χέρια από το Άσυλο – Διεύρυνση σε χώρους εργασίας και σχολεία – διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων
• Έξω η Τρόικα και το ΔΝΤ-Ρήξη-Ανυπακοή-Έξοδος από την Ε.Ε. Διαγραφή του χρέους.
• Ανατροπή του ΜΑΥΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, των Μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου και κάθε αντιλαϊκού νομοσχεδίου.
• Ούτε ένα ευρώ για τις σπουδές μας-Καμία σκέψη για δίδακτρα και κατάργηση συγγραμμάτων.
• Να καταργηθεί το επαίσχυντο Σύμφωνο πρώτης Απασχόλησης για τη νεολαία. 
• Έξω οι εταιρίες από τις σχολές- Δωρεάν σίτιση για όλους τους φοιτητές.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝ.ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ 5/11

Αποτέλεσμα Γεν. Συνέλευσης (Β' Γύρος):

ΑΝ.Α.ΚΙΝΗΣΗ Ε.Α.Α.Κ.: 122 

ΕΠ.ΑΓΩΝΑ: 43 

ΛΕΥΚΑ: 29

 Αποφασίζουμε:
 • Τρίτη 6/11 στις 10:00 προσυγκέντρωση των φοιτητικών συλλόγων στο Παράρτημα και πορεία με τους εργαζομένους. 
• Τετάρτη 7/11 στις 18:00 πανπατραϊκό συλλαλητήριο στην πλατεία Γεωργίου. 
• Κατάληψη σχολής Τρίτη Τετάρτη 6-7/11 ημέρες της 48ρης απεργίας. 
• Κατάληψη Πρυτανείας κ του Κέντρου Δικτύων στην Βιβλιοθήκη Δευτέρα Τρίτη Τετάρτη 6-7-8/11 για το μπλοκάρισμα της ηλεκτρονικής ψήφισης των Συμβουλίων Διοίκησης. 
• Μπλοκάρισμα με κάθε τρόπο της διαδικασίας συγκρότησης των Συμβουλίων Διοίκησης. 

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε καθημερινά την βίαιη επίθεση του κεφαλαίου, το οποίο προσπαθεί να ξεπεράσει την κρίση του σε βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας. Όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έτσι και η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ακολουθεί την ίδια τακτική εκβιασμού ώστε τα μέτρα που συνοδεύουν κάθε δόση να πλασάρονται ως η απαραίτητη σανίδα σωτηρίας της χώρας για την παραμονή της στην Ευρωζώνη,ενώ ο λαός βυθίζεται ολοένα στην ανεργία και τη φτώχεια. Παρ’όλα αυτά, οι αγώνες των πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας έρχονται για να δείξουν πως αυτή η πολιτική που προσπαθούν να μας επιβάλλουν δεν έχει καμία νομιμοποίηση στις συνειδήσεις του κόσμου.Η μαζική και δυναμική εμφάνιση του κινήματος στις απεργίες του τελευταίου διαστήματος,όπως αυτή της 18/10(μια απεργία-«τουφεκιά» που έγινε με τους όρους των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) δείχνει τη διάθεση του κόσμου για ρήξη και ανατροπή. Είναι σαφές για εμάς το ότι υπάρχει η αναγκαιότητα να αποκτήσει το κίνημα χαρακτηριστικά διαρκείας και ριζοσπαστικά αιτήματα πραγματικά επικίνδυνα για την κυρίαρχη πολιτική. Η 48ωρη απεργία της Τρίτης και Τετάρτης είναι μεγάλη ευκαιρία για το ίδιο το κίνημα να ξεπεράσει τα στοιχεία που δεν το έκαναν επικίνδυνο. Η έξοδος απο ΕΕ, ευρώ και η διαγραφή του χρέους αποτελούν το εχέγγυο για ενα κίνημα που θα τρίξει συθέμελα το σύστημα. Αντίστοιχα και στα Πανεπιστήμια, η προσπάθεια εφαρμογής του νόμου Αρβανιτόπουλου (επί της ουσίας ίδιος με το νόμο Διαμαντοπούλου) και συγκεκριμένα της πτυχής των Συμβουλίων Διοίκησης δεν επιτεύχθηκε, λόγω της συντονισμένης προσπάθειας του φοιτητικού κινήματος, που μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις του κατάφερε να μπλοκάρει δύο φορές την εκλογή των Συμβουλίων μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα. Το γεγονός αυτό οδήγησε τους καλοθελητές της Τροικα να προχωρήσουν σε προκύρηξη ηλεκτρονικών εκλογών για τα συμβούλια της Πάτρας την Τετάρτη 7/11. Είναι ξεκάθαρο ότι στην ανάγκη τους να εφαρμόσουν το μνημόνιο στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ δεν θα διστάσουν να το κάνουν με τον πιο αυταρχικό τρόπο. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο από την δικιά μας πλευρά. Καμία σκέψη για την εκλογή των Συμβουλιών Διοίκησης. Με αυτή λοιπόν την αγωνιστική διάθεση καλούμαστε να απαντήσουμε και στη νέα επίθεση του κεφαλαίου μέσα από τα νέα μέτρα του μνημονίου 3. Συγκεκριμένα τα μέτρα που προωθούνται είναι: η κατάργηση του 8ωρου και της 5ημερης εργασίας, η νέα μείωση μισθών και συντάξεων, η απελευθέρωση των απολύσεων, η αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας(μέχρι και νησιά θα ενοικιαστούν), διάλυση-Ιδιωτικοποίηση Υγείας-Παιδείας, θέσπιση νέων φόρων χαρατσιών. Πρόκειται ξανά για μέτρα που αφορούν στην καρδιά της εκμετάλλευσης και που υποτάσσουν καθολικά και ολοκληρωτικά την εργασία στην καπιταλιστική κερδοφορία. Ταυτόχρονα, τα νέα μέτρα καθώς επίσης και η εξαίρεση των υπαλλήλων των κατασταλτικών μηχανισμών (ΜΑΤ,ΔΙΑΣ κτλ) από αυτά φανερώνουν τον βαθύ ταξικό χαρακτήρα της επίθεσης που έχει ως βασικό στόχο το τσάκισμα της εργατικής δύναμης με σκοπό την ανάκαμψη των κερδών των καπιταλιστών. Φυσικά με φόντο την οικονομική κρίση και την προσπάθεια του κεφαλαίου για την υπέρβαση αυτής, ήταν αναμενόμενη και η αναβάθμιση της επίθεσης απέναντι στα Πανεπιστήμια. Άλλωστε είναι ένας χώρος οργανικά συνδεμένος με την υπόλοιπη κοινωνία και ειδικά με τη παραγωγή. Έτσι, κατ’ αντιστοιχία των Μνημονίων, η πολιτική του κεφαλαίου στην εκπαίδευση εξειδικεύεται μέσα από τα «Μνημόνια της Παιδείας», δηλαδή τους νόμους 4009 της Διαμαντοπούλου και 4076 του Αρβανιτόπουλου. Και οι δύο εκδοχές, έχουν φυσικά τον ίδιο στόχο: να εμβαθύνουν περεταίρω την επιχειρηματική λειτουργία του πανεπιστημίου Ο νόμος 4076, όπως ακριβώς και ο προηγούμενος(4009), έρχεται να διαμορφώσει ένα πανεπιστήμιο για λίγους, ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα σπουδάζει κυρίαρχα αυτός που θα μπορεί να πληρώνει καθώς πουθενά δεν θεσμοθετείται ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας του. Ένα πανεπιστήμιο με ελλειμματικά προγράμματα σπουδών (2ετή, 3ετή), πλήρως εντατικοποιημένο (διαγραφές στα ν+2 χρόνια), που δεν θα εξασφαλίζει κανένα συλλογικό δικαίωμα στους αποφοίτους του, μιας και τα πτυχία αντικαθιστώνται από τον ατομικό φάκελο προσόντων, αλλά που ως στόχο θα έχει τη δημιουργία φτηνών και ευέλικτων μελλοντικών εργαζόμενων, υπερεξειδικευμένων, χωρίς καμία εποπτεία επί του τι παράγουν. Προφανώς για τη στελέχωση ενός τέτοιου πανεπιστημίου χρειάζονται και φοιτητές οι οποίοι θα έχουν στρατευθεί πλήρως με τον ατομικό δρόμο και θα αναλώνονται στο μεταξύ τους ανταγωνισμό. Φοιτητές οι οποίοι, δεδομένης και της προωθούμενης από την κυβέρνηση κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, θα έχουν «μάθει» στην ατομική διαπραγμάτευση των δικαιωμάτων τους με τον αυριανό τους εργοδότη. Γι’αυτό και ο νόμος καταργεί κάθε έννοια συλλογικότητας και συλλογικής διαδικασίας και ποινικοποιεί κάθε αγωνιστική δράση μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου καταργώντας το άσυλο. Μαζί με την υποχρηματοδότηση στο χώρο της παιδείας έρχεται και η μείωση της φοιτητικής μέριμνας. Μέχρι τώρα το κομμάτι της συντήρησης των εστιών (βλ. σίτιση- στέγαση) ήταν υπόθεση του υπουργείου «παιδείας». Πλέον, που η συντήρηση των εστιών περνάει στα χέρια των ιδρυμάτων (τα οποία με πετσοκομμένους προϋπολογισμούς της τάξης του 80%, αναλαμβάνουν και την συντήρησή τους) η σίτιση και η στέγαση των φοιτητών βρίσκεται στον αέρα. Άμεσα θα βρεθούμε μπροστά στο δίλημμα είτε του κλεισίματος των εστιών, είτε της μερικής ή ολικής ιδιωτικοποίησής τους. Ταυτόχρονα από το εαρινό εξάμηνο προετοιμάζεται το έδαφος για την περικοπή των δωρεάν συγγραμμάτων. Δηλαδή βλέπουμε άμεσα να εκτυλίσσεται το μεθοδευμένο σχέδιο για κατάργηση κάθε έννοιας φοιτητικής μέριμνας, που σε συνδυασμό με τα ποσά που πρέπει να διαθέσουν οι φοιτητές για μετακίνηση από και προς το πανεπιστήμιο, κάνουν τις σπουδές ασήκωτες για τη μέση λαϊκή οικογένεια. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι πλέον θέλουν οι σπουδές να είναι υπόθεση μόνο όσων έχουν αυτή τη στιγμή τη δυνατότητα να διαθέσουν ολοένα και περισσότερα για να ανταπεξέλθουν στα νέα δεδομένα. Θέλουν ένα πανεπιστήμιο που θα απευθύνεται σε λίγους και θα είναι υπόθεση ακόμα λιγότερων. Αντιμέτωπο με τη συγκεκριμένη κατάσταση, το φοιτητικό κίνημα είναι ώρα να ορθώσει ξανά το ανάστημά του σε όσους το θέλουν ηττημένο και υποταγμένο. Πιάνοντας το νήμα των καλύτερων παραδόσεών του να γίνει «σώμα απ’ το σώμα» του ανασυγκροτημένου ταξικά εργατικού κινήματος. Με τα δικά του όργανα πολιτικής και μαχητικές, πολύμορφες δράσεις να ανατρέψει τους νόμους που διαλύουν το πανεπιστήμιο και τσακίζουν τα δικαιώματα της νεολαίας και να ενωθεί, από τη σκοπιά του σημερινού και μελλοντικού εργαζόμενου, με τον αγώνα της υπόλοιπης κοινωνίας ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του κεφαλαίου. Ως κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος πρέπει να παλέψει μαχητικά για την ανατροπή των Μνημονίων και όλων των αντιλαϊκών νόμων που το συνοδεύουν, για τη διαγραφή του χρέους (δεν είναι του λαού – δεν το αναγνωρίζουμε – δεν το πληρώνουμε) και την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση που αποτελεί το βασικό στρατηγό του κοινωνικού πολέμου που μας έχουν κηρύξει. Μέσα από διαδικασίες βάσης ( συνελεύσεις, συντονισμός) , απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, φοιτητικοί σύλλογοι και σωματεία, φοιτητικό και εργατικό κίνημα, πρέπει να κλιμακώσουν την πάλη τους απέναντι στα νέα μέτρα αλλά και για την ανατροπή όλων των προηγούμενων. Σ αυτό εντάσσεται και το μπλοκάρισμα των συμβουλίων διοίκησης, μάχη που θα δώσουμε είτε η συγκρότησή τους γίνει «παραδοσιακά» με κάλπες, είτε ηλεκτρονικά.Επειδή όμως ο νόμος καλύπτει όλα τα πιθανά παραθυράκια και τελικά η συγκρότηση των συμβουλίων μπορεί να γίνει με απευθείας ανάθεση, είναι αναγκαίο στο μυαλό των φοιτητών και των υπόλοιπων εργαζόμενων στο Πανεπιστήμιο να απονομιμοποιηθούν οι οποιεσδήποτε αποφάσεις των συμβουλίων αυτών. Πιστεύουμε πως αυτοί που θα πρέπει να διοικούν το πανεπιστήμιο είναι όσοι φοιτούν και εργάζονται σ αυτό,μέσα από τις διαδικασίες βάσης τους, με κριτήριο τις ανάγκες τους και όχι τα κέρδη κάποιου τρίτου. Αυτά τα μέτρα δεν πρέπει να περάσουν και η διαμαρτυρία δεν αρκεί. Για να μη ζήσουμε μια τέτοια ζωή, για να μην γίνουμε οι σύγχρονοι δούλοι του 21ου αιώνα, αξίζει να αγωνιστούμε! Τα ψέματα τέλειωσαν. Τα βήματα σημειωτόν, οι σκόρπιες απεργιακές κινητοποιήσεις, μια εδώ και μια εκεί, που οργανώνουν μέχρι σήμερα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ είναι εντελώς αναντίστοιχες της επίθεσης, ανίκανες να βάλουν φραγμό και να την ανατρέψουν. Είναι ανάγκη να σαλπίσουμε συνολικό και πολιτικό αγώνα με όλα τα μέσα, με μαχητικότητα, αποφασιστικότητα και διάρκεια, αγώνα ανατροπής! Η εφιαλτική κατάσταση που δημιουργείται στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μπορεί να ανατραπεί μόνο από ένα κοινό, μαχητικό αγώνα των φοιτητών, των εργαζόμενων στα πανεπιστήμια και της πλειοψηφίας των καθηγητών που πλήττονται από τη βάρβαρη πολιτική Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Για να μην γίνουμε η γενιά των χαμένων δικαιωμάτων, της ανεργίας και της μετανάστευσης αλλά να αγωνιστούμε για το πανεπιστήμιο των αναγκών μας και όχι του ρουσφετιού ,του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων. Για να έχουμε δικαίωμα στις σπουδές, στην εργασία και στις ελευθερίες. 

 Απαιτούμε: 

• Ανατροπή του νόμου-εκτρώματος, των Συμβουλίων Διοίκησης, καμία σκέψη για εφαρμογή τους. 

• Ανατροπή του ΜΑΥΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ-ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, των Μνημονίων, του Μεσοπρόθεσμου και κάθε αντιλαϊκού νομοσχεδίου. 

• Έξω η Τρόϊκα και το ΔΝΤ-Ρήξη-Ανυπακοή-Έξοδος από την ΕΕ. Διαγραφή του χρέους. 

• Κατάργηση των Κολλεγίων και κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης. Ανατροπή του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων. Απόσυρση των νόμων για Αξιολόγηση, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ. 

• Ούτε ένα ευρώ για τις σπουδές μας- Καμία σκέψη για δίδακτρα και κατάργηση συγγραμμάτων. 

• Να καταργηθεί το επαίσχυντο Σύμφωνο πρώτης Απασχόλησης για τη νεολαία. 

• Κάτω τα χέρια από το άσυλο, απαιτούμε την πλήρη κατοχύρωσή του, το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό. 

 • Έξω οι εταιρίες από τις σχολές- Δωρεάν σίτιση για όλους τους φοιτητές. 

• Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων από φοιτητικές και εργατικές κινητοποιήσεις. Κάτω ο τρομονόμος. 

• Υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων του λαού κόντρα στην τρομοκρατία Κράτους – Κεφαλαίου – Κυβέρνησης και της φασιστικής νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής 

 Διεκδικούμε: 

• Αποκλειστική κρατική χρηματοδότηση. Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, Δημόσια Δωρεάν Παιδεία για όλους χωρίς ταξικούς φραγμούς. 

• Αύξηση της χρηματοδότησης για την Παιδεία, την Υγεία, τις κοινωνικές παροχές, όχι για τις τράπεζες, τους επιχειρηματίες και τις στρατιωτικές επιδρομές. 

• Ένα ενιαίο και αδιάσπαστο πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό. 

• Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, πάσο και συγκοινωνίες για όλους. Να δοθούν κανονικά και άμεσα τα πάσο από τις γραμματείες κι όχι από τις εταιρείες. Αύξηση των δαπανών για όλες τις φοιτητικές παροχές. 

• Μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό-Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. 

• Καμία συγχώνευση-κλείσιμο ΑΕΙ-ΤΕΙ- σχολείων- νοσοκομείων.

ΣΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ

Η προηγούμενη εβδομάδα στιγματίστηκε από την μαζική απεργία στις 18 Οκτωβρίου, που έδειξε την εναντίωση του κόσμου ενάντια στην κυβέρνηση και την πολιτική της, αλλά και από την αντιπαράθεση του φοιτητικού κινήματος με τον νόμο-πλαίσιο και συνολικά με την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Οι φοιτητικοί σύλλογοι, μέσα από τις μαζικές γενικές τους συνελεύσεις πήραν αγωνιστικές αποφάσεις, όπως και άλλα πληττόμενα κομμάτια του πανεπιστημίου, δίνοντας δυναμικό παρών τόσο στην απεργία, όσο και στο μπλοκάρισμα των εκλογών των συμβουλίων διοίκησης. Το μπλοκάρισμα των συμβουλίων διοίκησης, που αποτελούν κύρια πτυχή του νέου νόμου και σημαντικό κομμάτι για την συνολική εφαρμογή του, έδωσε ένα αισιόδοξο μήνυμα για την περαιτέρω συνέχιση των αγώνων των φοιτητών. Τα συμβούλια διοίκησης αποτελούν ένα αυταρχικό και αντιδημοκρατικό μοντέλο διοίκησης του πανεπιστημίου που οραματίζονται, ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί με επιχειρηματικούς όρους, με όρους αγοράς και όχι με βάση τις ανάγκες των φοιτητών, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας. Στην ανάγκη τους να εφαρμόσουν αυτόν το νόμο δεν θα διστάσουν να τα συγκροτήσουν είτε ηλεκτρονικά, είτε με απευθείας διορισμό απ’το υπουργείο. Αυτές οι αλλαγές συμπεριλαμβάνονται στο νόμο Αρβανιτόπουλου, ο οποίος έχει τον ίδιο πυρήνα λογικής με το νόμο Διαμαντοπούλου (διάλυση δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου) και προσπαθεί με πιο ευνοΐκούς όρους να εφαρμόσει το μνημόνιο της παιδείας. 

Η επίθεση στην παιδεία αποτελεί κομμάτι της γενικότερης προσπάθειας του κεφαλαίου να ξεπεράσει την κρίση του, σε βάρος των εργατικών και νεολαιίστικων δικαιωμάτων. Θέλουν στο όνομα του χρέους και της παραμονής στην ΕΕ να πάρουν 14,5 δις από την παιδέια, την υγεία, την ασφάλιση, καταργώντας κεκτημένα που κερδήθηκαν από την πάλη του λαού και της νεολαίας. Τα μέτρα αυτά πέρα από την δεδομένη επίθεση στο χώρο της εργασίας, έρχονται να ξεπουλήσουν το μεγαλύτερο κομμάτι της δημόσιας περιουσίας. Ταυτόχρονα το αμέσως επόμενο διάστημα θα ψηφιστεί και ο προϋπολογισμός καθώς είναι μέσα στην συμφωνία για τα νέα μέτρα και την νέα δόση. Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ προσπάθούν να πείσουν το λαό μέσω της τρομοκρατίας και της παραπληροφόρησης, ότι τα μέτρα αυτά αποτελούν αναγκαιότητα για την σωτηρία της χώρας, την παραμονή στο Ευρώ και στην ΕΕ. Μπορούμε και χωρίς αυτούς, χωρίς χρέος, μνημόνια και ΕΕ! 

Η νεολαία καλείται να γίνει πρωταγωνιστικό κομμάτι του αγωνιζόμενου λαού απέναντι στην βαθιά αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Όχι μέσα από μια στείρα διαμαρτυρία για το «άδικο» των μέτρων, αλλά μέσα από ένα κίνημα ανατροπής τους, αλλά και τελικά την ανατροπή της ίδιας της κυβέρνησης. Η απόσυρση του συνόλου των μνημονίων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας. Η νεολαία και οι εργαζόμενοι καλούνται παράλληλα να απαιτήσουν να μην πληρωθεί ούτε ένα ευρώ για ένα χρέος που δεν δημιούργησαν και για το οποίο δεν ευθύνονται! Απέναντι της η νεολαία έχει επίσης και τις πολιτικές κατευθύνσεις και αποφάσεις της Ε.Ε., με βάση τον ΚΕΧΑΕ και την συνθήκη της Μπολόνια. Άλλωστε ,η ΕΕ έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε διεθνές επίπεδο στην προώθηση της μνημονιακής πολιτικής, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και αντίστοιχων συνταγών λιτότητας, μείωσης μισθών και συντάξεων, διάλυσης των κοινωνικών παροχών και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Για αυτό το λόγο δεν είναι προς το συμφέρον της νεολαίας και των εργαζομένων η παραμονή σε αυτό το μηχανισμό. 

Για όλα τα παραπάνω καλούμε σε κλίμα παλλαϊκού ξεσηκωμού στο Πανεπιστήμιο και ευρύτερα στην κοινωνία με οξυμένες κινητοποιήσεις στους εργαζόμενους και στη νεολαία. Καλούμε όλες τις αγωνιζόμενες δυνάμεις στο Πανεπιστήμιο να μπλοκάρουμε με κάθε τρόπο την συγκρότηση των συμβουλίων διοίκησης. Καμία σκέψη για την εφαρμογή και την ψήφιση του νέου πακέτου μέτρων. Οι φοιτητές πλάι στους εργαζόμενους και στην πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία, κόντρα στον υποταγμένο συνδικαλισμό ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, οφείλουν να συνενωθούν σε ενα ορμητικό ποτάμι ρήξης και ανατροπής ενάντια στην σταυροφορία του κεφαλαίου, μέσω απεργιακής κλιμάκωσης. Για να είναι νικηφόροι οι αγώνες που έρχονται, για να αποδείξουμε ότι εμείς θα ορίσουμε τις τύχες μας, για να μην επαληθευτούν τα σχέδια της ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΕΕ-ΔΝΤ ,δεν μπορούμε παρά να αποτελέσουμε μια γροθιά στις μάχες που έρχονται