Το φοιτητικό και ευρύτερα
λαϊκό κίνημα, με τις ανεπάρκειες και τις αντιθέσεις του, αλλα και με τα
κατορθώματα και τις κατακτήσεις του, αποτελεί
με έναν ιδιαίτερο τρόπο καθρεύτη της κατάστασης της αριστεράς. Στην διαρκή
ανατροφοδότηση αριστεράς-κινήματος, στις μάχες ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης – ΕΕ –
ΔΝΤ, η οποία κωδικοποιείται στην 3οβάθμια εκπαίδευση με τις
απολύσεις διοικητικών , εφαρμογή εσωτερικών κανονισμών και διαγραφές φοιτητών ,
καταλογίζονται στις δυνάμεις της
αριστεράς που παρεμβαίνουν στο φοιτητικό κίνημα σημαντικές ευθύνες.
Οι δυνάμεις της ΚΝΕ, και
κατ’επέκτασην της ΠΚΣ και του ΜΑΣ, δεν στέκονται ή ακόμα χειρότερα δεν θέλουν
να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Με
την διαρκή στάση απομονωτισμού, και με μικροκομματικές λογικές στην βάση του
«πας μη κνε βάρβαρος» αρνούνται την ανατρεπτική ενότητα των δυνάμεων της
αριστεράς και του κινήματος στη δράση. Ασκούν δριμύ κριτική, η οποία πολλές
φορές δεν είναι βάσιμη, από τα αριστερά τους, αναγνωρίζοντας στις υπόλοιπες
πρωτοπορίες του κινήματος τον εχθρό, αγνοώντας πολλές φορές την ουσιαστική
πολιτική διαπάλη, αυτή με τις μνημονικές δυνάμεις της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ. Η στάση
τους διακατέχεται από οπορτουνισμό και συντεχνιασμό , αφού συχνά αλλάζουν την
ρητορεία τους και την παρέμβαση τους αναλόγα με τις σχολές, προσπαθώντας έτσι
απλά και μικροκομματικά να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους. Χαρακτηριστικό
παράδειγμα της πολιτικής τους, ήταν η στάση τους απέναντι στον αγώνα των
διοικητικών υπαλλήλων , όπου δεν δίστασαν να προτείνουν ανοιχτές σχολές , αγνοώντας
τον πολύμηνο αγώνα των εργαζομένων,οδηγώντας τον κόσμο να στραφεί ενάντια στον
αγώνα τους.Θεωρούσε νίκη την συνθηκολόγηση με το υπουργείο παιδείας το οποίο
εκτόνωσε τον αγώνα και φυσικά δεν ικανοποίησε τα αιτήματά του. Το συγκεκριμένο
παράδειγμα εντάσσεται στην συνολική λογική με την οποία βλέπει το ΚΚΕ τους
αγώνες στο σήμερα, όπου αγνοούν τη δυνατότητά του κινήματος να ασκεί μαζικό
πολιτικό εκβιασμό και μέσα από το δρόμο της ρήξης να αποσπά τελικά νίκες παρά
τον αγωνιστικό της λόγο καλεί σε ένα στείρο οικονομικό αγώνα, προκειμένου να
εξαχθούν συμπεράσματα. Στην παρούσα φάση και ενώ τα προβλήματα στην 3οβάθμια
εκπαίδευση οξύνονται δεν επιλέγουν να φτάσουν την αντιπαράθεση μέχρι τέλους
διαιωνίζοντας μία κινηματική νηνεμία στην οποία λειτουργούν οι εκλογικοί
μηχανισμοί καλύτερα και χωρίς εμπόδια. Όλα
αυτά φυσικά δεν αποτελούν νέα φαινόμενα. Αποτελούν ξεκάθαρη απόρροια της
αδιέξοδης πολιτικής του ΚΚΕ, η οποία φοβάται να αναμετρηθεί με τα ερωτήματα
του σήμερα, ανάγει τα πάντα στην λαϊκή εξουσία, και κρατά στάση αναμονής εν
καιρώ της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, να συσωρρέυσει όρους.
Στάση αναμονής, χωρίς βέβαια
αγωνιστικό πρόσημο με έναν ιδιαίτερο τρόπο, κρατούν και οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ.
Ως ιμάντας μεταβίβασης της διαχειριστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια, απλά
ακολουθούν την διαχειριστική και αδιέξοδη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ:αναμονή μέχρι να
πέσει η κυβέρνηση ως ώριμο φρούτο, και μετά βγαίνουμε στην κυβέρνηση και τα
«λύνουμε» όλα. Η στάση αναμονής που
κρατά ο ΣΥΡΙΖΑ και κατ’επέκταση η ΑΡΕΝ, με εκλάμψεις αγώνων, είναι αδιέξοδη και
οδηγεί νομοτελειακά στην ήττα και στην διαχείριση εν τέλει της μιζέριας,
και του νικημένου κινήματος. Η αναμονή επίσης οδηγεί στην απαξίωση των
συλλογικών αγώνων, μετατρέποντας την ΑΡΕΝ σε απλό παρατηρητή. Η αριστερά του
κοινωνικά αναγκαίου δεν περιμένει ποτέ. Προσπαθεί να μπολιάσει, να
πολιτικοποιήσει και να χτίσει ενα μαζικό και ανυποχώρητο κίνημα. Δεν φοβάται να
απαντήσει στις καυτές πατάτες της περιόδου η να κρύψει κατω απ’το χαλάκι
ζητήματα για την έξοδο απο ΕΕ και ευρώ. Δεν φοβάται να πει για διαγραφή του
χρέους. Δεν φοβάται εν τέλει, με τους αγώνες της, να χαράξει έναν άλλο δρόμο
για μια άλλη κοινωνία συντρίβοντας το χρεωκοπημένο σύστημα. Το σύστημα ουτε εξανθρωπίζεται ούτε
διαχειρίζεται: ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ. Συγκεφαλαιόνοντας στήριξη στην ΑΡΕΝ, μεταφράζεται σε στήριξη της διαχείρισης και ενός
ηπιότερου συστήματος, στήριξη στην αποσιώπηση των αγώνων, και αναμονή
κυβερνητικής απάντησης, μακριά απο την λογική της αναγκαίας ρήξης και
ανατροπής.
Δεν προασπιζόμαστε ότι η ΕΑΑΚ δεν έχει αδυναμίες ή ανεπάρκειες. Προφανώς
κάνουμε και την αυτοκριτική μας, και προσπαθούμε ανα πάσα στιγμή να σταθούμε
στο ύψος των περιστάσεων, στο ύψος του αγώνα. Είμαστε όμως βέβαιοι, ότι η νίκη
θα έρθει μόνο μέσα απο μαζικούς και ανυποχώρητους αγώνες. Αυτούς προσπαθούμε να
χτίσουμε, ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, με κύριο στόχο την ανατροπή. Δεν φοβόμαστε την ενότητα, η οποία όμως
για να έχει ουσία πρέπει να είναι στην δράση και στο καμίνι του κινήματος. Δεν
φοβόμαστε τις απαντήσεις, δεν φοβόμαστε τον αγώνα. Στήριξη στην ΕΑΑΚ,
σημαίνει ενίσχυση της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στα
πανεπιστημία, της νικηφόρας αριστεράς, κόντρα στην συναίνεση και στην υποταγή.
7 Μάη
ψηφίζουμε όπως αγωνιζόμαστε!